Hoi Lieverds,
Kunnen die hormonen nu nog in je lijf zitten? Gisteren was het Ukje's blog die mij weer liet huilen met haar bad verhaal. Ze voelde zich een slechte moeder. Iets wat we allemaal wel eens voelen en ook ik voelde me gisteren zo na een huildag van mijn zoontje.
Vandaag is het een berichtje van Nina-Febe, die naar de fysio ging dat mij uit het lood doet slagen. Het gaat allemaal te snel en niets is gegaan zoals ik wil. Oh, wat begrijp ik dat zo goed. Ook mijn hersenen hebben nog niet kunnen registreren dat ik bevallen ben. De bevalling is niet gelopen zoals ik dat wou... en opnieuw komen daar de tranen. Ik hoop dat dat gevoel nog gaat slijten. Ik wil flink zijn en ik wil me niet wentelen in zelfmedelijden. Maar het ligt echt nog wel gevoelig. Het verhaal kan ik echt wel vertellen, maar als ik er aan denk of ik zie de eerste foto's, dan komen toch de tranen.
Kylian groeit goed en daar zijn we heel erg blij om natuurlijk, maar een baby die twee maanden oud is en al 60 cm groot is en 6kg zwaar is, lijkt geen baby meer. Het gaat toch echt wel snel. Het "platte" is er echt wel af. Hij doet ook al zijn best om zijn hoofd helemaal rechtop te houden zonder hulp op elk moment of hoe je hem ook vast hebt. Hij voelt niet meer aan als een klein baby'tje, maar al als een grotere jongen. Ook dit gaat me weer te snel. Ik kan het zo goed niet bevatten.
Ik besef ook heel goed dat het nog een maand is en mijn "mooi leven", thuis zijn bij Kylian, zit er op. Nog even genieten en liefst ten volle: zien dat je niets mist en alles opslagen of opschrijven. En dan terug gaan werken. Hoe gaat dat weer verlopen? Laat die maand nog maar lang duren... Alleen als ik er al aan denk, dan maakt het me wat verward.
En ergens in mijn hoofd wil ik heel hard gillen: "STOP, STOP, STOP,...." Maar het gaat niet. De tijd blijft tikken en doorgaan onverbiddelijk. En ik heb geen zin om met de tijd mee te gaan. Echt niet....
Groetjes van een aangedaan en verdrietig,
Kaatje!
reacties (0)