Wachten....

Vandaag dan maar naar mijn ouders weer gereden om polshoogte te gaan nemen.  Hoorde vanmorgen al aan de telefoon dat mijn zus erg moe was, dus even gaan kijken.
Had voor het middageten dan maar broodjes gaan halen om ze ginder toch een beetje aan het eten te krijgen na alle commotie van vannacht.  Het werd duidelijk geapprecieerd.
Mama en zus hadden vannacht dus de 100 gebeld, was de brandweer, politie, ambulance en MUG gekomen.  Mama kon niet meer helder denken door de shock, dus heeft mijn zus alle praktische zaken maar geregeld.  Om half één had mijn papa de aanval gekregen en om half vier zaten ze nog op spoed.  Dus hadden ze allen weinig geslapen. 
De behandelende professor was al opgebeld, dus was het wachten op zijn telefoontje terug.  Mama werd duidelijk ongerust en dan heb ik gezegd dat ze toch maar moest terugbellen om te vragen hoe het zat met de afspraken.  Nu bleek dat de professor vergeten was terug te bellen en een afspraak voor de MRI had vastgelegd op 14u.  Het tijdstip dat mama belde was 13U 30.  Dat wou zeggen onmiddellijk vertrekken.  Zus was blij dat ik er was, want nu kon zij even thuis blijven en op adem komen van de nacht. Ze had natuurlijk nog niets geslapen.  Nu kon ik dan rijden met mama en papa.  En het was nodig, want ze waren beiden zenuwachtig.   Papa ging onder de scanner en morgen heeft hij een afspraak met de neuroloog.  Weer zullen er verschillende tests worden afgenomen en dan is het weer WACHTEN tot de professor de uitslagen heeft bekeken.  Dit zal morgen zijn na de middag.  Tot zo lang weer proberen jezelf bijeen te houden en positief te denken.  Dus morgen hopen op goed nieuws!
Groetjes,
Kaatje!
P.S.: Bedankt allemaal voor de steun en het meeleven en het helpen bij het WACHTEN! Dikke knuffels!