Godver****

Gisteren op bezoek bij mij ouders geweest.  Er was daar nog wat volk om cadeautjes af te geven aan ons.  En we hebben er lekker gegeten.  Kylian heeft zich natuurlijk nog maar eens getoond als een wolk van een baby en was zeer braaf.  Verder at hij ook heel erg goed zijn pap.  Daar zijn we dan tegen 21.30 vertrokken, want mijn ouders werken nog beiden. 
Vanmorgen ging de telefoon en mijn man nam op... Mijn mama aan de andere kant van de lijn en ze liet al weten aan mijn man dat ik maar eerst even moest gaan zitten.  Ik was net Kylian de fles aan het geven, dus kon niet onmiddellijk aan de telefoon komen.  Mijn ventje legde de hoorn tegen mijn oor.
Mama huilde aan de telefoon: "Papa heeft een epilepsieaanval gehad vannacht en is met de ambulance naar spoed gebracht.  Maar is nu weer thuis!"  Verder geraakte ze niet wegens de tranen en toen kwam de zus aan de telefoon:"Papa weet er zelf niets meer van ("papa is weer papa"), maar wij zijn wel geschrokken.  Papa verstijfde helemaal en we kregen hem niet op zijn zij gedraaid.  En nu met de voorgeschiedenis van die hersentumoren hebben ze verder niet veel gedaan in het zh, want eerst moet de professor terug gecontacteerd worden." 
Natuurlijk moest ik huilen. Ik wil mijn papa niet kwijt.  Weer wachten... ik HAAT wachten.  Waarom?  Waarom weer hier thuis?  Eerst de moeder van mijn man met kanker, die overwint het.  Daarna deze k*tbevalling... en nu dit weer.  Hoeveel nog?  Hoeveel kunnen we hier nog dragen?  Moet het echt? 
Na alles wat we al hebben doorstaan? 
Mijn papa is mijn allerbeste vriend en ik kan hem nog niet afgeven, maar ja, niet wanhopen, de professor moet nog spreken.
Allez, hup, genoeg zelfmedelijden, Kaatje!  Moed maar weer bijeen pakken en gaan.  Sterk zijn voor mama  papa en zus en thuis goed huilen.
Verdrietige groetjes,
Kaatje.