Bevallingsverhaal

Hoi meiden,
Ik heb de moed gehad om mijn bevallingsverhaal op te schrijven.  Diegenen die nog moeten, besef dat ik een uitzondering ben en dat er maar een kleine kans is dat het gaat zoals bij mij, hoor!

Donderdagavond 18 november 2010 met mijn ventje naar de gynaecoloog
geweest.  Na onderzoek bleek dat er nog geen ontsluiting was en dat ik
nog gerust wat kon verder genieten van de zwangerschap.  Op de
echografie was ook alles in orde met ons kindje en ook met de
navelstreng.  Ook fijn vond ik ook dat mijn ventje de dag nadien thuis
zou zijn.  Konden we nog eens lekker uitslapen en genieten van zijn
tweetjes samen in bed te liggen kroelen.
Vrijdagmorgend 19 november
2010 om half acht zijn we samen wakker geworden.  Ik voelde kleine
krampjes en ging naar het toilet.  Daar had ik een beetje bloedverlies,
maar niets om je zorgen over te maken.  Ik besloot om toch maar terug
bij mijn ventje in bed te kruipen en we lagen rustig in elkaars armen. 
De krampjes begonnen regelmatiger te komen en ik zei tegen mijn ventje
dat het misschien vandaag wel eens de dag kon zijn dat we ons kindje op
de wereld zouden zetten.  We begonnen samen te timen en al snel zaten we
met een krampje om de vijf minuten.  Dus ik had er goed oog in en mijn
ventje ook.  We zaten al stiekem te genieten van de heimelijke komst van
ons kindje! (Niemand zou op de hoogte zijn! :-) ) Ik vroeg dan ook om
stilaan op te staan en de koffer in de auto te zetten, omdat ik het nu
wel tijd vond om te vertrekken richting ziekenhuis.  Toen ik dat vroeg,
voelde ik iets lopen tussen mijn benen en zei: "Schat, ik denk dat het
vlugger gaat lopen dan je denkt, want mijn vruchtwater is gebroken." 
Mijn schat was fier en trok de lakens weg.  Op dat moment werd hij
lijkbleek.  Het bleek geen vruchtwater te zijn, maar zuiver bloed.  Mijn
ventje zei dat ik maar vlug naar beneden moest gaan en mezelf moest
reinigen, zodat we snel naar het ziekenhuis konden vertrekken.
Onder
het douchen zag ik nog stukjes "lever" passeren.  Daar heb ik er dan
maar van uit het water gevist om mee te nemen naar het ziekenhuis.  Het
bloeden was al weer gestopt.  Ondertussen had mijn ventje mijn koffer al
ingeladen in de auto en waren we vertrokken richting ziekenhuis.
Richting
ziekenhuis zaten we knus in de auto en maande ik mijn ventje aan om
toch rustig over de verkeersdrempels te rijden.  Hij had een
ongeloofelijke glimlach op zijn gezicht en keek er naar uit om in het
verlosblok te gaan bivakkeren en mij aan te moedigen om te bevallen.  Ik
zei tegen mijn ventje: "We gaan vandaag ons kindje op de wereld
zetten."  We glunderend heel erg hard.
Bij het ziekenhuis aangekomen
zijn we naar de spoedgevallen gegaan.  Daar werd ik ingeschreven en
mocht ik naar de verloskamer.  Daar werd ik aan de monitor gelegd en
werd geconstateerd dat het kindje zijn hartslag maar 87 slagen per
minuut ging en niet reageerde op de weeën.  De vroedvrouw zei dat het
geen gewone bevalling zou worden en al zeker niet onder water.  Tja,
geen probleem, zolang ons kindje maar gezond op de wereld komt.  Ik werd
naar een andere kamer gebracht en weer aan een monitor gelegd. 
Ondertussen geen wee meer te bekennen en deed ons kindje zijn hartje
weer wat het moest doen. 
De dokter werd er dan maar bijgeroepen en
ze zouden de bevalling dan toch maar in gang zetten, want ik liep toch
al "overtijd".  Zo gezegd, zo gedaan en ik werd aan de infuus gelegd. 
Alles bleef goed verlopen totdat de infuus werd opgedreven.  Toen voelde
ik ineens het bloed weer stromen op het tempo van mijn hart.  Mijn
ventje riep de vroedvrouw en ook zij schrok enorm.  Alle alarmbellen
gingen af.  De dokter stond ineens weer naast mijn bed en legde de weeën
weer stil.  Dit voelde echt niet goed net alsof je ging stikken. 
Daarna werd ik op een ander bed gelegd.  Ik moest niet meer nadenken
over hoe ik wou bevallen.  Het werd voor mij al besloten: een
keizersnede onder algehele narcose. 
Toen ging het allemaal heel erg
snel.  Ik werd door de gangen naar de OK gebracht.  Daar werd ik weer
op een andere tafel gelegd.  De vragen over mezelf en de kleine werden
op mij afgevuurd, zodat iedereen snel wist waaraan en waaraf.  Dan
voelde ik van alles klaargelegd worden op mijn lijf zoals doeken,
infusen,...  Mijn armen werden op tafeltjes naast mijn lichaam
vastgemaakt.  Later werd de reden daarvoor duidelijk.  De anesthesist
stond vlak boven mijn hoofd en legde uit wat er ging gebeuren: de baby
kan geen maskertje dragen, dus zouden ze mij onder narcose brengen.  Nog
voordat de narcose dan aan mijn buik zou zijn, zou de dokter al
beginnen met snijden en de kleine er uit halen. 
Zo gezegd, zo
gedaan.  De kleine is geboren op tien minuten tijd.  En werd naar de
papa gebracht waar hij heerlijk bij mocht "skinnen".  De papa was
natuurlijk doodongerust over de mama, maar heeft het supergoed gedaan.
De
mama is door het oog van de naald gekropen op de operatietafel, maar
werd wakker zo'n twee uur na de keizersnede met zeer veel pijn.  Dus
kreeg ik nog een verdovingsmiddel en na nog een uurtje op de recovery
mocht ook ik naar de kamer.  Daar werd mijn zoontje dan op mijn borst
gelegd, zo'n drie uur na de eigenlijke bevalling. 
Het was zeer heftig en zeer pijnlijk, maar ik heb nu wel een wolk van een baby! 
Nadien bleek ook borstvoeding door de narcose niet mogelijk te zijn.  Dit vond ik ook heel erg jammer.
Bij vertrek naar huis werd mij door de vroedvrouw nog eens op het hart gedrukt het rustig aan te doen en alles rustig te verwerken, omdat ik echt door het oog van de naald ben gekropen.  Anderhalf jaar geleden is er een vrouw in dezelfde situatie als ik binnengebracht en die is wel in de bevalling gebleven.
Misschien is het verhaal nog niet geschreven zoals ik wou, dus zal ik er na verloop van tijd nog wat aan werken.
Groetjes,
Kaatje!