Zó geschrokken
Mijn kleine kereltje kroop lekker over de vloer in de kamer, de tv was gebarricadeerd, de kachel was niet meer heet en het hekje naar de keuken was dicht. Ik kon dus rustig met de was bezig in de bijkeuken.
Dat viel toch een beetje tegen.
Een enorme krijs gevolgd door een hele lange stilte (adem happen) en een enorm gehuil.
Hij valt wel vaker, en is een aardige drama-queen dus ik op mijn dooie gemakje naar de kamer toe, hij ligt op zijn buik en ik til hem op tegen me aan, troostende woordjes , over z'n ruggetje aaien, kusjes in z'n haartjes, normaal heeft hij dan binnen 3 minuten mijn bril te pakken en is hij zijn pijntje vergeten. Maar het mocht deze keer niet echt baten..
Ik til hem van me af kijk en aan.. óveral bloed , z'n snoetje , z'n wangen, z'n handjes, zelfs wat in zijn haar, tel daar een rood hoofd van het huilen en een lading snot bij en je ziet vast voor je wat voor aanblik dat was.
'Och hemel kereltje wat is er gebéurd???'
'bééééééh!!!'
Dat was niet het antwoord waar ik op hoopte!
Na een snelle inspectie kwam ik er achter dat er géén gat in zijn hoofd zat, alle onderdelen nog aanwezig waren en naar het scheen redelijk intact.
Eerst maar verder met troosten.. duurde 5 minuten en pats, daar lag mijn bril al op de grond.
Het ging weer beter met hem.
Na heel wat poets werk bleek zijn tand door de lip.
Door al het kwijl , wat ook erger werd van het huilen leek het nóg erger dan het eigenlijk was.
Een kwartiertje later een koekje en wat ranja en hij voelde zich weer op en top.
Mama nam met trillende handjes een hele sterke kop koffie..
reacties (0)