Dag en nacht sta ik voor mijn kinderen klaar. Wordt m'n zoontje weer eens vroeg wakker 's ochtends (ergens tussen half 5 en half 6) dan sta ik naast zijn bedje. Maar hij wil niet meer dat ik hem uit bed haal. Hij wil papa. Daardoor kan ik hem vaak niet eens uit bed tillen (hij duikt weg of houdt zich slap). Of als ik hem uit bed haal, mag ik hem niet verschonen of aankleden.
Nu ben ik thuis aan het werk en m'n man heeft vrij. Zoontje was dutje aan het doen en werd wakker. Vanuit zijn ledikant riep hij: 'Papa! Papa!'. Papa was echter buiten en hoorde hem niet. Dus ik ren vanachter m'n laptop vandaan naar z'n kamertje, zeg vrolijk en liefdevol gedag en vraag gekscherend: 'is mama ook goed?' (in de zin van: je hebt om papa gevraagd maar is het oké als ik je uit bed haal? Zijn antwoord was kordaat: 'Nee. Papa.' Dan wacht hij liever nog een half uur in zijn bed tot papa hem komt halen, in plaats van dat hij mij accepteert. Na 10 minuten (papa nog in de tuin bezig, zoontje nog steeds in bed met een boze blik naar mij) vraag ik: 'je vindt mama toch nog wel lief?'. Misschien pedagogisch niet zo'n goede vraag, maar het was even mijn gevoel. Toen zei hij snoeihard. 'Nee. Weg!'. Huilend droop ik af. Nou ja, niet echt huilend, maar mijn moederhart huilde wel even keihard.
Ik vind het fijn dat de band tussen vader en zoon zo goed is, zeker ook voor m'n man. Onze oudste is namelijk echt een moederskindje, dus hij maakt het al 5 jaar andersom mee. Maar hij was dan ook niet zo betrokken bij haar (de oudste) en ik als moeder heb m'n zoontje net zo goed gedragen, gebaard en heel veel liefde, zorg en aandacht gegeven. Dus ja, het doet pijn.
Maar ach, ik probeer m'n emoties maar weer uit te schakelen en blijf zowel m'n moederskindje als ons vaderskindje overladen met liefde. Ik weet dat hij morgenochtend om een uur of 5 waarschijnlijk weer om mama staat te roepen. En dat is dan precies het moment waarop ik denk:
PAPA IS ER OOK NOG!
😁😆😆
reacties (15)