Hoe kan dit

ik word niet goed van mezelf,
werkelijk het voelt alsof ik niet de moeder kan zijn die ik zou moeten.

mijn dochter van 7 is nogal druk, aanwezig.
altans zo ervaar ik dat soms en eigenlijk iedereen om me heen ook.
niet direct altijd aan het rennen( vaak ook wel) ,
maar vraagt continu mijn aandacht. en als ik er niet ben dsn ook wel van een ander.
is eigenlijk continu in mijn omgeving, praat praat praat en vraagt vraagt vraagt,
kijk mama, bla bla bla, kijk eens, weet je dit en dat, bla bla bla, mag ik dit, dat , zus zo, kunnen we dit dat, wil je spelen? gaan we ook weg, mag ik naar buiten? wat gaan we doen?
nou ik kan blijven typen werkelijk, dit achter elkaar aan. en als ik dan bezig ben en na 10,20 x antwoorden hebben gegeven ben ik kapot.
er breekt iets (alles gaat bij mij mis omdat ik continu uit mijn concentratie word gehaald) waardoor ik dan zeg asjeblieft laat me even, ik moet wat doen, vermaak jezelf, laat me even met rust, ik kan mezelf niet horen nadenken, kun je even stil zijn? ssshh niet zo hard praten, niet schreeuwen, ik hoor je wel, vraag niet zo veel, praat niet zoo veel.
en als ze niet direct mijn aandacht vraagt dan zeg ik wel,
doe even rustig, pas op je zusje is nog klein, niet zo stampdn voorzichtig met de deuren, dat kan niet straks val je, doe voorzichtig, zachtjes, niet zo wild, dat doet zeer, niet slaan, niet op springen, daar kun je niet aan hangen etz...

en ondertussen voel ik mij rot
want ik wil niet continu dit soort dingen zeggen,
en denk dan ben ik nou zo overdreven??
maar dit is niet gezond... ik wil niet dat zij terug kijkt op haar jeugd als ouders die continu proberen haar te remmen.
en ik wil niet moe worden van mijn dochter.
ergste vind ik nog dat (op haar jongere zusje na dan) de rest van de kinderen dit amper krijgen te horen.
de oudere kinderen zijn rustiger.

is het de leeftijd? geef ik te weinig aandacht dat ze daarom zoo veel vraagt? moet ik meer met ze ondernemen? wat doe ik verkeerd? zsl ik dit, zal ik dat proberen?
ik word er gek van werkelijk.

en dan boos, verdrietig dsn weer heel erg blij. die emoties van haar, ik weet er ook niet goed mee om te gaan.
begint ze te huilen... deed zusje zeer met het spelen tegen haar neus, zusje huilen, begint ze zelf ook te huilen, sorry sorry ik ben te druk (arm kind denk ik dan want ja dat hoor je altijd)
ik zeg geeft niks, kan gebeuren, probeer gewoon niet te onverwachte snelle ruige bewegingrn te maken.
(ik moet zelf ook altijd oppassen dat ik niet oppeens een hoofd tegen mijn mond krijg of voet in mijn gezicht als ik haar in bed stop en knuffel geef)
en ze is zo lief, en gezellig en sociaal.
als ze koptelefoon op heeft en mindcraft filmpjes kijkt heb je er geen kind aan.
maar als ze niet ergens mee bezig is dan houd ze jou bezig met haar.
wil ze wat drinken, spelen, moet je haar helpen, luisteren, wil ze wat eten, vraagt ze iets, of anders moet je kijken, pakken, openen etz...
al zouden alle andere kinderen en taken in huis er niet zijn. dan nog zou ik mij niet vervelen met enkel en alleen haar.
en dat bleek ook altijd

op de vorige school zei de juf paar keer in groep 1 en 2 dat ze wel concentratie problemen had en ze dit evdn wouden aanzien...
ze leert haarzelf van alles aan op de rekstok en hup salto hier en daar en salto op de schommel en in de armen van broer (houd ze zijn handen vast, loopt tegen zijn benen en buik om hoog, zet zig af en maakt zo salto en staat weer op grond)
ik wist niet eens dat dat kon, broer schrok er ook van de 1e keer nou ik kijk nergens meer gek van op.

ik hou zo veel van haar, het doet me echt zeer.
het liefst liet ik haar gewoon haarzelf zijn.
maar het botst met mij. niet de drukte,
maar het continu mijn aandacht vragen.
ik ben moeder leg ik haar uit.. ik kan niet continu spelen, of naar buiten er op uit, of bezig zijn met haar.
ik moet mama dingen doen....
en ik kan ook niet continu luisteren, antwoorden, dingetjes tussentijds doen (sta je te koken 'mag ik drinken? wil je deze even open maken? waar is mijn pen? wanneer gaan we naar monkeytown? etz..)
ik vergeet zonder dat al van alles maar nu is het gewoon een uitdaging werkelijk..
zo vergeet ik de zout door het brooddeeg, staat de was nog te wachten om op te hangen, wat ruik ik?? oo nee pizza bakt aan, staat het gas nog aan? , zusje haar plasluier lekt (vergeten optijd te verschonen) al zoo laat?? moet met het eten beginnen,, huh ik had zonet toch mijn telefoon vast?

werkelijk dus ik word boos omdat ze me continu uit mijn concentratie haalt waardoor van alles 'extra' mis gaat. (niet alles komt door haar, ben gaotisch van mezelf)
is er iemand die het herkent? en mij opvoedkundig advies kan mee geven?
hoe doen jullie dat? ervaringen?

1163 x gelezen, 3

In Overig

reacties (10)


  • Nog-even!

    Jouw dochter heeft een andere vader dan de andere kinderen toch? En is in een hele andere periode geboren. Zou dat (onbewust) een rol kunnen spelen?

    Kan het dat ze eigenlijk heel veel op jou lijkt en dat ze daardoor precies jou in de weg zit? Twee kee chaos....twee keer moeite met concentreren....is dubbelop zeg maar....

  • Zeldawarrior

    Ik heb zelf een prachtige, slimme en lieve dochter van 11 met autisme en ADHD die ook moeite heeft om zichzelf te reguleren dus ik herken het absoluut. Wat bij ons helpt is regelmaat en structuur in de dagindeling, iedere dag waarop dat mogelijk is naar buiten met de kinderen naar een plek waar ze zich kunnen uitleven (bos, strand etcetera), veel buiten laten spelen, beperkte schermtijd (we hebben een fichesysteem waarin ze met goed gedrag, klusjes en buitenspelen extra schermtijd kunnen verdienen), en veel ruimte voor fantasie en creativiteit (tekenen, schrijven, schilderen, toneelspelen) zodat ze haar ideeën en verhalen ook op andere manieren kan uiten dan door alleen te praten. Daarnaast geef ik ook duidelijk grenzen aan wanneer ik echt even niet gestoord kan worden. Anders ziet ze dat niet uit zichzelf. Ik heb in ieder geval wel geleerd dat ieder kind fundamenteel anders in elkaar zit dus dat je als ouders altijd een stuk maatwerk moet leveren. Maar het kan ongelooflijk vermoeiend zijn, dus zorg ook goed voor jezelf!

  • Dazielle13

    Je verhaal doet mij enorm denken aan mijn broertje toen hij kind was en ook de verhalen van mijn moeder erbij met dat hij Zichzelf ook niet kon vermaken, altijd aandacht vroeg, lichamelijk heel snel en handig(zoals die salto's enz, deed en kon hij ook allemaal zo, leerde zichzelf dat aan en kon het ook meteen). Ook het lieve herken ik helemaal in hem, maar ook het gedeelte dat he dichter zelf zegt dat ze zo druk is. Dat zei mijn broertje ook altijd. Hij was druk, en zijn hoofd werd niet stil, was druk. Ook hij had last van concentratieproblemen, maar als hij iets deed wat hij echt leuk vond, kon hij zich uitstekend concentreren en had je totaal geen last van hem.
    Maar ik ben uiteraard geen arts, maar mijn broertje heeft ADHD, zijn wij pas met 13 jaar achter gekomen, maar hier viel wel meteen alles op zijn plek.
    Ik zeg niet dat je dochter het heeft, maar dat was het hier en ik herken wel veel aan je verhaal(maar ik was toen ook kind, dus in mijn beleving toen ook anders misschien, maar mijn moeder zegt dit ook wel vaak over hem als we het hebben over vroeger

  • mamavananouk

    Hier kreeg ik de tip : voer mama tijd in. Dus nu is het mama tijd en je mag haar niet storen en als de wijzer daar staat is het mama/ zoon tijd. Ik heb ze uit staan lachen maar het werkte tegen mijn verwachting bij een drie jarige ook nog . Mama tijd moest ik dan wel opbouwen hoor. Paar minuten in begin tot een kwartier uiteindelijk . Ik moest dan wel van de advies gever daarna echt 1 op 1 wat met hem gaan doen.

    Op school werken ze met stoplichten. Misschien tijdens koken ofzo het stoplicht op rood zetten .

  • Paprikaplantje

    Pfoe wat lastig, ik heb echt geen idee. Misschien wat suggesties: betrek haar bij het koken en vertel dat mama daarna andere dingen moet doen. 7 lijkt mij oud genoeg om pizzadeeg te rollen of te beleggen. Ik weet niet of dit je meer ophoud dan helpt, maar misschien schept het duidelijkheid voor haar wanneer ze aandacht krijgt.

    Misschien lukt dit ook met andere taakjes zoals helpen met de afwas of zoiets. Bijv mama is nu bezig met de afwas, we gaan nu niet x doen maar je mag wel helpen afdrogen. Eventueel muziekje erbij of een goed gesprek.

    Geen idee hoor, maar misschien andere tip: energie eruit in de ochtend? Begin de dag ( zover mogelijk) met een lekkere wandeling in een beetje guur weer. Of een speeltuin, ik weet het niet, ff de energie eruit.

    Heel erg veel succes,

  • Koningskoppel.mama

    Ik begrijp ontzettend goed dat het vele aandacht vragen ontzettend intensief is. Besef je goed dat het brain van kinderen nou eenmaal heel anders werkt dan die van volwassenen. Kinderen zien nog niet altijd de gevolgen van hun daden. Het vele aandacht vragen doen ze dan ook vaak niet bewust. Een kind constant zeggen dat ze dingen ‘niet’ goed doen kan op latere leeftijd zorgen voor problemen met hun zelfbeeld. Probeer daarom geen negatief gedrag te benoemen maar alleen positief gedrag en dan voornamelijke gedrag dat je wilt zien. Zeg dus niet: ‘niet rennen’ maar ‘ga maar lopen’.

    Spreek momenten met je dochter af waarop je haar de aandacht kan geven. Zeg dus eerlijk: ‘ik ben nu even aan het stofzuigen maar over een half uurtje ben ik klaar en dan kunnen we misschien samen even kleuren’.

    Pak elke dag een moment waarop je even een half uurtje aandacht voor haar heb, zonder dat je iets anders hoeft te doen!

    Je dochter heeft duidelijk behoefte aan meer een-op-een aandacht en vraagt daar op alle mogelijke manieren naar, door positief en negatief gedrag. Ze wilt gezien worden! Je zult zien dat door een andere aanpak, je kind, ander en minder aandacht zult vragen.

    En besef je, dat elke keer anders is! 🤗

  • Bigbuik

    Als het karakter is, kan je misschien met haar afspreken dat er periodes zijn dat ze dingen zelf moet oplossen. En dat er momenten zijn dat ze jou volle aandacht heeft. Duidelijk aangeven welke momenten dit zijn en consequent aangeven als ze toch komt dat ze moet wachten tot het moment dat jullie je samen tijd hebben of het zelf op moet lossen.

    Jou verhaal doet mij ook erg denken aan AD(H)D, zowel bij haar als bij jou. Ik zeg dit voorzichtig, omdat ik niet wil dat dit aan je blijft kleven en ik nu maar een klein stukje van jullie leven te lezen krijg. Maar misschien kan je er iets over lezen en kijken of er erkenning is, maar uiteindelijk kan alleen een psycholoog een diagnose stellen. Wat zegt haar huidige juf? Zowel druk en impulsief, als dromerig past in het beeld.

  • Jurkje

    ja mijn vader en mijn zus. hun slikken (volgens mij) hun medicatie niet.

    en ja ik ken die lijstjes. en ik herken veel van mijn zus als kind in mijn dochter. en ik herken veel van mijn vader in mijzelf (nu ik volwassen ben) maarja het is familie iedereen herkent een hoop in eigen familie denk ik. je bent toch met ze opgegroeid. ik was als kind alleen niet zo "wild" ik speelde makkelijk alleen (ook het liefst) en kom nog steeds liever niet op drukke plekken terwijl mijn zus juist helemaal haarzelf kon zijn op drukke plekken. ik ging naar mijn kamer als er mensen kwamen en was heel onzeker mijn zus durfde wel alles en in de rekstokken en met mensen en ik durfde niks. maar ja kwa gaos, vergeten, hyperfocus, emotioneel en andere dingen zo ben ik ook. dus was "nog" niet vanplan om langs de huisarts. stempel ben ik wat voorzichtig mee weet niet zo goed waarom (tenzij het echt beter zou zijn voor haar) . ik zoek dus eigenlijk een manier om er mee om te kunnen gaan zonder professionele hulp.

  • Bigbuik

    Ik ben ook de rustige dromer, die chaotisch is, hyperfocus heeft en vergeetachtig is. Ik heb op mijn 23ste de diagnose ADD gekregen, die ik soms geloof en soms niet.

    Maar ik heb mijn leven wel aangepast. Door erover te lezen en dingen voor mijzelf makkelijker te maken. Er zijn genoeg boeken die je gewoon mag lezen ook al heb je/heeft ze geen diagnose. Zo kom je achter tips voor het dagelijks leven. Medicatie heb ik 2 keer 3 maanden gebruikt. Voor mijn eerste zwangerschap. Ik krijg 3 maanden voordat wij actief met onze kinderwens aan de gang gingen de diagnose en heb medicatie geprobeerd. En toen ik vorig jaar weer ging studeren, maar kort daarop gestopt omdat ik ongepland zwanger werd van de derde. Ik vond het fijn om mee te studeren, maar voor het dagelijks leven niet echt nodig (mits mijn leven genoeg aangepast is).