Dilemma

Jee zeg, ik wist echt niet dat je Fries was. Ik had een Friese bekeerde zuster als verloskundige! Maar snap je stugheid en volhardend..

Allahoema yaasir, ik denk toch.. hoe moeilijk het ook is om te praten. Ga eens langs als het kan zonder je kids. Dat voortrekken zou ik echt niet accepteren, mijn moeder is gek op de oudste (we hebben een tijd bij hun gewoont), maar nooit zou ze hem voortrekken op de rest.

Wat betreft verjaardagen.. ik ga niet op die dagen naar hun en als ze een cadeau willen geven prima, maar dan "zomaar"

Ik denk dat je ook naar je kinderen veel moet uitleggen, waarom we het niet vieren etc maar miss doe je dat al.

Nou heel veel sterkte, schrijf een brief eventueel als praten te moeilijk is.

Dat ze je oudste voortrekken is heel erg en daar moet je het zeker nogmaals met hen over hebben, het kan gewoon echt niet!

Maar er is iets wat ik niet helemaal snap: waarom moeten zij zich aan jouw wens over de feestdagen aanpassen en jij niet aan de hunne? Kunnen jullie hier geen midden weg in vinden? Als ieder gewoon blijft doen wat hij of zij de manier vindt om het wel of niet te vieren dan staan jullie toch elke feestdag weer recht tegenover elkaar. Maar dat het niet vieren bij jouw cultuur hoort geldt net zo dat het vieren bij hen cultuur hoort, dus als je je familie bij je wilt houden dan zullen jullie samen een compromis moeten zoeken en niet alleen zij zich aanpassen aan jou.

Sterkte.

As salaam aleikum wa rahmatullah wa barakatu lieve zuster.

Elke keer als ik van bekeerlingen verhalen lees als de jouwe dan breekt mijn hart echt. Dan besef ik weer even hoeveel geluk ik heb gehad met de reacties van mijn familie op het moment dat ik terug keerde naar de Islam alhamdulillah.

Mijn familie probeert zoveel mogelijk rekening te houden met ons, er wordt halal gekookt als we er zijn bijvoorbeeld. Maar ze roken en drinken wel.. En ik moet wel meerdere keren met ze in gesprek over dat ik dat niet wil rond om mijn kinderen. Daarnaast bellen ook mijn ouders en opa en oma altijd met verjaardag en willen ze cadeautjes kopen voor onze kinderen.. Ik heb ze uitgelegd dat ik het prima vind als ze komen maar niet op de verjaardag zelf.. Dus spreken we vaak rond de verjaardag een dag af en dan komen ze allemaal langs, dit werkt voor ons het beste. Ze bellen wel elk jaar en sturen berichtjes en ik bedank ze dan maar gewoon.

Ik kan me niet voorstellen wat je mee moet maken als je je zo vervreemd voelt van je ouders en als ze 1 van je kinderen zo voor lijken te trekken dit moet zo pijnlijk zijn.

Ik wil je aanraden toch te proberen nogmaals in gesprek te gaan met je ouders en proberen duidelijk te maken en dan kan je altijd aangeven dat je het niet wil blijven zeggen of dat het je zeer doet dat ze het niet lijken te willen begrijpen.

Moge Allah subhana wa ta'ala jou heel veel Sabr schenken en moge Hij onze ouders leiden Ameen.

Ik lees in je bericht veel verschillende dingen die je dwars zitten...

Een groot deel is denk ik onbegrip vanuit je moeder, maar dat ze steeds heeft gevraagd ‘waarom?’ laat zowel het onbegrip als de interesse zien!

Probeer die momenten aan te grijpen. Niet met een kort antwoord als ‘dat mag ik nu niet meer of dit zijn de regels’ (daarmee wil ik niet zeggen dat je dit hebt gedaan...) maar denk er van te voren goed over na. Dat als zich een situatie voordoet waarin ze vraagt naar je geloof, wat je dan graag zelf bespreekbaar zou willen maken.

Misschien ‘...jij zou graag dit willen, maar wij zouden graag iets anders willen, hoe kunnen we dit oplossen’

Soms kan iets echt niet, en dan kan je je moeder vragen of ze dat van jullie kan accepteren. Maar heel vaak is er wel een tussenweg te vinden.

Ik spreek uit ervaring ;)

Mijn moeder probeert rekening te houden met wat ze draagt als we langskomen of wat ze op tv opzet waar de kinderen bij zijn bijvoorbeeld. Ik waardeer dat zo erg van haar, ben super blij met mijn moeder ❤️

Maar wij hebben heeeeeel veel gesprekken gehad samen!

Probeer je ook in haar te verplaatsen en je kan het benoemen, dan voelt ze zich ook begrepen. Want het is niet niks, als je dochter zo n grote verandering doormaakt in haar leven...

Als moeder wil je het allerbeste voor je dochter, en hoe je nu leeft is niet wat zij voor jou had gewild en wat zij gelooft dat de beste keuze is. Dat is echt een grote confrontatie iedere keer weer.

Dat ze bereid is om aan de kant te zetten wat ze zelf zou willen en je probeert te accepteren voor wie je nu bent... dat is al een heel mooi gebaar ❤️ Probeer haar daarbij te helpen door veel te blijven praten. Waar een wil is, is een weg. :) geef de moed nooit op.

Op jouw verjaardag wordt jouw moeder er elk jaar aan herinnerd dat ze toen moeder is geworden. Kan me zo goed voorstellen dat het voor haar enorm pijnlijk is dat jij dat bijzondere moment uit haar leven niet meer wilt vieren.

Een kleinkind voortrekken, dat kan ik me dan voor jou weer voorstellen dat dat zeer pijnlijk is.

Maar hebben ze ook voldoende kans gekregen met de anderen zo'n band op te bouwen?

Moeilijke situatie lijkt me, als de verschillen in levensovertuiging plotseling zo groot zijn dat het onoverbrugbaar lijkt voor beide partijen.

Probeer elkaar te vinden met liefde, zachtheid en wederzijds respect

Oef als ik dat lees denk ik: Waren er maar geen religies. Of misschien beter, was er maar 1 religie. Zodat we niemand hoefden te kwetsen omdat we andere dingen geloven, zodat we allemaal dezelfde normen, waarden en gebruiken hebben. Zodat ouders en kinderen niet van elkaar vervreemden.

Jij hebt de keuze gemaakt om op je 19e te bekeren. Maar weet wel wat jouw ouders die keuze nooit hebben gehad. Jij draagt ook dat stukje van je ouders mee met jezelf, wie je hiervoor was. En dat is iemand met andere gebruiken, iemand die haar verjaardag vierde. Jouw kinderen evengoed. Ze zijn evenveel de kleinkinderen van jouw ouders als die van jouw man's ouders. Evenveel DNA, evenveel cultuur. Waarom moet het alles of niets zijn? Waarom mogen jouw kinderen geen verjaardag vieren? Ik weet niet hoe jij dat vroeger ervaarde, maar voor mij als kind was het de leukste dag van het jaar. Die traditie zit ook in hun bloed. Mag jij dat hen ontzeggen door de keuze die jij (voor hun) hebt gemaakt? Waarom niet het beste van twee werelden?

En wat betreft jouw verjaardag, dat jij ervoor kiest deze niet te vieren is aan jou. Maar respecteer dat jouw moeder jou feliciteert. Dit is niet alleen jouw dag, de dag dat jij ter wereld kwam. Dit is de dag dat jouw moeder jou leven gaf, dat zij jou heeft gebaard. Het is minstens net zo speciaal voor haar als voor jou. Ondanks wie je nu bent, je zou niet zijn zonder haar.

Hier ook ouders die alles doen voor de oudste en de andere 3 links laten liggen, ik hen hun daarom beperkt in de omgang met dr oudste, omdat ik het niet kan accepteren dat er maar naar 1 omgekeken word en njet naar de rest, terwijl de rest het ook merkt..

Daar zijn veel ruzies aan vooraf gegasn en nkg snapt ze her niet, maar dst is niet mijn probleem meer, ze mag ze altijd zien etc maar wel normaal , bij hun draait alles om geld etc en zo ben ik totaal niet, ik woon ook al vanaf me 16e niet meer thuis en kan prima voor me zelf zorgen,

Wat moeilijk voor beide partijen... Want net zoals zij het niet accepteren dat jij het niet viert...accepteer jij niet dat het voor hun wel belangrijk is..... Ik denk dat je het beste niks van hun moet verwachten, maar alleen liefde voor hen koesteren. En dat ook laten merken. Gooi je irritaties overboord. Zonder hen was je er niet geweest. Niemand komt uit een perfect gezin. Jij niet. Jouw kinderen ook niet.... Probeer het te accepteren ipv toch te hopen dat het anders zou zijn. Heeft jouw oudste dezelfde vader als de andere twee? Waren ze misschien meer betrokken bij haar geboorte?

En...denk eens over dit na: zou het kunnen dat ze je missen? Misschien hebben zij het gevoel jou nooitmeer echt te zien omdat je verstopt zit? Dat kan echt heel lastig zijn. Alsof jij jezelf vrijwillig achter een muur zet. Jij bedoelt dat misschien niet zo. Maar het kan wel zo ervaren worden.... Probeer je daar eens mee in te leven. Stel dat jij jouw baby vanaf vandaag alleen nog maar voor een heel klein stukje zou mogen zien. Hoe zou dat voor jou voelen?

Of stel dat jouw dochter over 11 jaar zich bekeert tot het christendom. Hoe zou jij je dan voelen? Zou jij haar verjaardag ineens wèl gaan vieren? Denk er eens over na, gewoon om je perspectief wat te verbreden....

Wat ontzettend vervelend dat je zo verscheurd wordt. En wat oneerlijk dat je ouders zo duidelijk verschil maken tussen de kinderen. Ik weet niet of je oudste geboren is voordat je bekeerde maar het lijkt mij over te komen als een voor en na. Dit hoort niet, het is jou (jullie) geloof en een ieder zou respect moeten hebben voor andermans geloof. Verder lees ik wel het respect wat jij hebt voor je ouders maar je niet kan vinden in het feit dat ze onderscheid maken tussen je kinderen en het geloof met alles wat daar bij hoort.

Ik ben zelf Rooms Katholiek opgegroeid en gelukkig niet de ervaringen bij mijn eigen ouders (helaas wel bij een grootouder die onderscheid maakte tussen mij en mijn broer en zus) , wel weer ik dat praten heel veel helderheid brengt. Misschien toch het gesprek met je ouders aangaan en uitleggen hoe jouw geloof in elkaar zit, meestal is het onwetendheid en daardoor krijg je een andere kijk op de dingen. En uiteraard hoop ik dat jullie weer uit komen en voor je kinderen dat het duidelijk is dat ze er allemaal toe doen. Ik wens je veel kracht, liefde en wijsheid.