Schuldig

eindelijk is daar dan het huisje, en wat is het even een gaos en drukte.
voor mijn man met name! en voor mij op andere manier.
gelukkig met de nieuwe wijk, nieuwe start in dit fijne huisje. de kinderen doen het goed alhamdulillah,
en langszaam maar zeker komt er wat orde in de dozen gaos.

maar soms na drukke dag dingen regelen, zorg voor kinderen (met name de jongste) is mijn grens bereikt.
totaal onterecht kan ik niks meer hebben, barst in woede uit en huil vervolgens mezelf rustig.
gedachten als wat doe ik de nieuwe baby aan, de andere kinderen aan, ik kan het niet, ik kan het niet.. spoken door mijn hoofd.

ik wil niet zo zijn. . niks roze wolk en nog nooit taboe voor mij geweest. zwanger zijn is niet fijn.
de baby is fijn, dat je een kindje verwacht is fijn, dat het goed lijkt te gaan met je kindje in je buik is fijn.
maar zwanger zijn is geestelijk en lichamelijk zwaar.
natuurlijk heb je dagen dat het goed te doen is, dat je amper tot geen last hebt maar ik ben nooit 100% mijzelf.

ik voel me schuldig, met name tegenover de kinderen...
dat ik zo weinig kan hebben en er dan niet goed mee om ga.
hun hebben goeie moeder nodig. en dat ben ik dan niet.
hooop dat als straks de baby er uit is en ik mijn lichaam terug krijg, ik betere moeder word en blijf.

tot die tijd hoop ik dat ik beter met mijzelf kan omgaan op slechte momenten.
gaat er namelijk nooit om wat voor situatie je zit, maar hoe je er zelf mee om gaat is wat ik geloof.
geen excuus, doe gewoon goed punt.

hoe voelen jullie je? herkent iemand dat? of sta je fris en fruitig, fit met bolle buik stevig op de grond. ( ja als het je 1e is natuurlijk) maar ook zwangere mamas met al kindjes?