IUI 3

Dinsdagochtend 1 mei, de zoveelste keer dat ik in een potje zit te piesen om vervolgens mijn ovulatietest erin te dopen. Ik zie dat de testlijn ditmaal al eerder en duidelijker verschijnt dan de controlelijn. De test is nu helemaal doorgelopen en mijn LH-piek is een feit. Ik neem meteen contact op met de poli gynaecologie, doe mijn verhaaltje zoals altijd en moet weer wachten totdat ik teruggebeld wordt door de fertiliteitsarts tijdens het telefonisch spreekuur aan het einde van de ochtend.

Rond de klok van 11 uur word ik gebeld door mijn fertiliteitsarts. De vragen als wanneer was je test positief, heb je daarvoor nog getest en wanneer was je eerste dag van je laatste menstruatie worden routinematig gesteld. Eenmaal daar antwoord op gegeven, kijkt de arts naar een plaatsje in de planning. Het wordt woensdagochtend 3 mei, half 10 zaadjes inleveren en half 11 de IUI. Top, daar gaan we weer!

Toen het eenmaal woensdagochtend was, begon ik het toch wel weer spannend te vinden. Terwijl ik naar het ziekenhuis reed gingen er een aantal gedachten in mij om. Zou de zaadkwaliteit weer net zo goed of misschien wel beter dan de vorige keer zijn? Ik hou een slag om de arm dat het natuurlijk ook eenmalig geweest kan zijn. Inmiddels ben ik aangekomen in het ziekenhuis, mijn vriend staat al op me te wachten. Ik geef hem het potje en wens hem succes. Wanneer het potje ingeleverd is bij het lab, gaan wij weer zoals elke keer naar het restaurant van het ziekenhuis. Ik nuttig een grote kop verse munt thee en probeer een beetje te ontspannen. We praten wat en intussen houden we de klok nauwlettend in de gaten. Om kwart over 10 besluiten we rustig weer naar de afdeling te lopen. We moeten nog even plaatsnemen in de wachtruimte.

Minuten zijn verstreken en inmiddels is het ook al half 11 geweest. Je gaat je dan toch afvragen of het allemaal goed is. Gelukkig duurt het niet lang en wordt mijn naam geroepen door de arts. Daar gaan we weer hoor. De arts geeft mijn vriend en mij een hand en vraagt hoe het gaat. Ja, hoe gaat het eigenlijk? Wel goed, gewoon normaal en rustig. Intussen ontdoe ik mezelf weer van mijn broek en ondergoed en neem plaats in de stoel. Ik vertel dat ik na de vorige IUI ontzettend veel last heb gehad van heftige krampen en een harde en opgezette buik. Lopen lukte me toen bijna niet meer en heb dan ook de rest van de dag op bed gelegen, zelfs omdraaien in bed was een ramp. Was het toeval of heb ik gewoon een erg gevoelige baarmoeder? Ze kon er me geen antwoord opgeven, behalve dat de katheter die ingebracht wordt geen lichaamseigen is en dat je lichaam daar op zou kunnen reageren.

Zoals altijd wordt er voor dat ik geïnsemineerd word een echo gemaakt. Ze zag dat mijn ei al weg was, hier baalde ik natuurlijk van. Dat er nu nog zaad ingebracht wordt, voelt voor mij een beetje als mosterd na de maaltijd. Ik weet dat een eitje nog 24 uur te bevruchten is na de eisprong, maar toch voelt het als een gemiste kans. Dat was teleurstelling nummer één van deze ochtend. Vanwege mijn verhaal na de vorige IUI, besluit ze nog even wat beter te kijken met de echo. Er blijkt een grote cyste in mijn buik te zitten, althans ze denkt dat het een cyste is. Ze weet het niet zeker, ze draait een echofoto ervan uit en voegt hem in mijn dossier. Dat was teleurstelling nummer twee.

Het moment van de inseminatie is aangebroken, de vervelende eendenbek wordt weer ingebracht na wat moeite en vervolgens brengt ze de katheter in en spuit de zaadjes in mijn baarmoeder. Ik kreeg een handdoekje om het down under te bedekken en ze kiepte de stoel iets achterover. Daarna voert ze alle gegevens in in de computer en kletst intussen wat. Gezien ik mijn nieuwsgierigheid niet meer in bedwang kon houden vroeg ik naar de zaadkwaliteit, hier was ik zo ontzettend benieuwd naar. Helaas was het niet wat we gehoopt hadden, we zijn weer terug bij af, weer 1 miljoen zaadjes. Teleurstelling nummer drie van deze ochtend. Ik slaak een diepe zucht. Het is alsof de grond onder mijn voeten verdwijnt. Mijn vertrouwen in deze poging is nihil.

Dit was de laatste poging voor het evaluatiegesprek met de gynaecoloog. Het gesprek is gepland op 22 mei en dan wordt er besproken over hoe nu verder. Gaan we nog door met IUI, maar dan eventueel gestimuleerd met hormonen? Of gaan we aan het IVF/ICSI traject beginnen? Het zal mij benieuwen. We wachten het maar rustig weer af, er vanuit gaande dat de gynaecoloog een overweging maakt die in ons straatje zal passen en wat hopelijk ook voor ons gaat werken.

In de tussentijd wil ik proberen om een mini klein beetje hoop te houden dat het misschien alsnog gelukt is, hoe super klein de kans nu ook is. Ik probeer positief te blijven. Zolang het zonnetje schijnt en het een mooie dag is, sleep ik mezelf er wel doorheen.