Het leed dat een negatieve test heet

Vandaag 11 dpo, mijn temperatuur is iets gestegen. Iets wat mij aanleiding gaf om een testje te wagen, natuurlijk tegen beter weten in. Volgens de cijfers test bijna 80% positief op 11 dpo. Dat geeft mij moed.

Nou, daar gaan we dan.. Hop, even in een potje plassen en de dipstick in de urine dopen. 'Alsjeblieft, wordt positief, alsjeblieft!' denk ik wanhopig. De minuten verstrijken. Na 5 minuten besluit ik een blik op de test te wagen. Helaas, niet dat langverwachte tweede streepje. Hoewel ik mezelf hiervoor beschermd had, doet het toch weer pijn. De pijn bij een negatieve test lijkt naar mate de ronden verstrijken af te zwakken. Alsof ik gewend ben geraakt aan het zien van een omo witte test. Want waarom zou het deze keer wel raak zijn? 

Dit was het dan, de negatieve test. Ronde 15 gaat zich begin volgende week aandienen. IUI 2 wordt een feit. Wellicht dat we het vervolgproces maar vast in werking moeten gaan zetten, mits de arts hiermee instemt. Maar eerst IUI 2, dat biedt ook weer een nieuwe kans, ondanks dat het een ontzettend kleine kans is. Hopen op het beste, want hoop doet leven.