20wkn echo ...

Velen hier kijken uit naar de 20wkn-echo, wij natuurlijk ook. En vanochtend om 10.45 waren we aan de beurt.

Om 10.30 moesten we in het LUMC zijn om ons in te schrijven en om 10.45 gingen ze aan de slag. Voor de echo hebben we een uitgebreid gesprek gehad met de echoscopiste, vooral over de hartafwijking van mijn vriend. Door deze afwijking kregen wij een uitgebreide 20wkn-echo, waarbij er extra goed gekeken wordt. Ook schijnt de apparatuur in het LUMC net wat scherper te zijn.

Na het voorgesprek ging ze aan de slag, en grondig ook! Elk deeltje werd uitgebreid bekeken. Alle organen zagen er goed uit, het hartje schijnt in orde te zijn en heeft een goed ritme. Voor zover ze nu kon zien heeft ons kleintje niet de hartafwijking die bij mijn vriend is geconstateerd.
Ze kon ons ook vertellen dat het idd een meisje is.

Alleen bij de navelstreng zag ze maar 2 bloedvaten. Normaal gesproken zijn dat er 3, het kunnen er bij een gezond kindje ook wel alsnog 2 zijn. Dit hoeft niet direct iets te betekenen. Het zou kunnen dat er dan een hart- of nierafwijking zou zijn. Echter is dit helemaal goed bekeken en schijnt het gewoon in orde te zijn.

Toen ze de hersentjes ging bekijken, zei ze dat ze er iemand bij zou halen. Op zich vond ik dat nog niet vreemd, ik was blij het kindje te zien en dacht er verder niks van. Er kwamen nog 2 artsen bij en ze vertelden ons dat ze vochtbelletjes in het hersenvocht zagen. Dit kan ook bij gezonde kindjes voorkomen en kan later in de zwangerschap (en soms pas na de geboorte) weggaan. Het kan dus zo zijn dat er op een echo variabelen van het 'normale' worden gevonden, alleen de combinatie van de 2 bloedvaten in de navelstreng én de vochtbelletjes in de hersenen zouden kunnen wijzen op een chromosonale afwijking. We hebben eerder een combinatietest gedaan met 13 weken en daarbij hadden we een kans van 1 op 5000.
Echter door 2 variabelen bij de echo werd ons een vruchtwaterpunctie aangeboden.

De enige kans op 100% uitsluitsel is de vruchtwaterpunctie. Ik denk dat het pas na het ziekenhuisbezoek tot me doordrong, want binnen hoorde ik het verhaal gewoon aan en was het vooral mn vriend die de vragen stelde. Maar we staan dus voor een moeilijke keuze: vruchtwaterpunctie met de kleine kans op een miskraam (ook als blijkt dat het toch een gezond kindje is) of onzekerheid tot na de geboorte. Pffff ... en daar kijk je dan naar uit? Naar zo'n 20wkn-echo? We hebben er over gediscussieerd onderweg naar huis en ik heb thuis maar meteen besloten een punctie te laten doen. Wij zelf willen niet met deze onzekerheid naar de bevalling toe leven.
De echoscopiste zei dat de kans heel laag is dat er iets mis is, maar dat ze dit moeten aanbieden. Het zou in mn hoofd blijven spoken als ik het niet zou doen. Ik denk vooral aan de kans op een miskraam, stel dat het fout zou gaan maar het kindje blijkt gezond? Of dat er iets mis is met het kindje ...
Als er nu een miskraam zou optreden of we zouden besluiten het kindje te laten 'weghalen' dan zou dat betekenen dat ik 'normaal' zou moeten bevallen. Ik wil er niet aan denken!! Eenmaal thuis was ik zo emotioneel, hoe kan dit nou? Bij Noa hebben we geen uitgebreide onderzoeken gehad en ze is helemaal gezond, misschien had zij dit ook wel en betekent het niks. Ik weet het niet ...

Als het goed is heb ik volgende week dinsdag de punctie om 10.00. Het kan zijn dat ze me vanmiddag nog bellen en dat ik morgenochtend al kan komen. Het duurt 3 weken voordat ze de uitslag hebben, dus ik vind volgende week dinsdag wel ERG lang! Jeetje, dan ben ik 23 weken als ik de uitslag krijg, dat kan toch gewoon niet??

Het hele geluk van deze echo is nu weggevaagd door dit nieuws. Ze zag er verder prima uit, ze had zelfs haar vingertjes in een 'peace' teken, daar moesten we wel even om lachen. In ieder geval moet ik de dag van de punctie rustig aan doen, dus ik zal me ziek melden of vrij nemen. Maar het gevoel daarna zal blijven: zal het wel goed (blijven) gaan? Nou heeft elke zwangerschap een kans op een miskraam maar ik heb het idee dat het risico hierdoor wordt opgevoerd. Het is op zich 'maar' 1 op 300 maar toch ...

Ik zal vast straks weer positief zijn, maar nu vind ik het even moeilijk. Iedereen hoopt toch op goed nieuws na zo'n echo. Misschien is er niks aan de hand en maken we ons zorgen over niets, dat hoop ik dan maar ...

Liefs,
Jolanda