Juliana Kinderziekenhuis

Donderdag was 't zover, we hadden een afspraak met de kinderarts in het JKZ. We waren (wederom) doorverwezen door de CB-arts, die het toch wel vreemd vond dat ze nu nog steeds strekkingen heeft.

Aangezien Jack moest werken, ging mn moeder mee. 16.00 uur is onze afspraak en 16.20 worden we dan eindelijk geholpen. Maar op wat voor manier: "Waarom komt u nu hier?" Ik kijk de arts aan van: "ehhh, sorry?" "Ja, u zou toch in december een poliklinische afspraak maken?" Fijn, als je bij aankomst zo wordt behandeld, dus ik werd een beetje nijdig "Nou, vorige keer dat zij werd opgenomen werden we erna naar huis gestuurd, we moesten het maar uitzoeken met het CB, wat belachelijk is want ze heeft die strekkingen al vanaf dat ze 7 weken oud is en dat lijkt me zo onderhand niet normaal". Fijn de arts moet wat papieren inkijken en komt dan terug met de mededeling dat er toen waarschijnlijk een misverstand was. Noa zou eigenlijk toen al op een kamer met camera's komen te liggen maar die waren toen defect. Dit is nieuw voor mij, lekkere communicatie weer (kan ik me zo aan ergeren!) Maar nu word me verteld dat ze haar willen opnemen op de camera-kamer. Ok, ... ja dat is niet zo leuk maar wel beter voor haar. Terug naar Unit 1, ik heb het gevoel terug bij af, maar ik hou goeie moed.

Eenmaal op de kamer komt de kinderarts me informeren wat het plan is. Ze willen Noa's gedrag observeren op camera en dan laten bekijken door de neuroloog. Voor de dag erna plannen ze een EEG in, hiermee kunnen ze met plakkertjes op het hoofd de hersenactiviteit meten.

Noa is 1 nachtje gebleven en mocht vrijdag weer mee naar huis. Resultaat: 0. Volgens de neurologen zijn het 'fysiologische' bewegingen, dit kan zijn dat deze strekkingen 'haar' houding zijn of dat ze bijv. dit doet als ze overprikkeld is. In ieder geval, we hoeven ons geen zorgen te maken. Volgens Jack is het onzin en kunnen ze dus ook niet zeggen dat het niet levensbedreigend is. Ik weet het niet meer. Ik denk wel dat als het ernstig zou zijn, ze dat wel hadden kunnen zien. Ik ben in ieder geval blij dat ze niet langer hoeft te blijven, ons meisje is vannacht weer thuis! Heerlijk in haar eigen bedje.

Ondertussen blijft ze onder controle van de neuroloog en word er op de poli nog een afspraak voor haar gemaakt, daar hoor ik binnenkort meer van. Het frusterende aan dit vind ik wel dat zodra als een arts dit verhaal aanhoort, die meteen geinteresseerd is en opeens meer aandacht heeft. Ik krijg het gevoel daarbij dat ze haar zien als bezienswaardigheid. Niet dat het zo bijzonder is wat ze doet, maar ze vinden het 'interessant' of 'eigenaardig'. Maar mijn dochter is geen proefkonijn en daar zal ik iig heel goed voor waken.

Dit krijgt vast nog wel een staartje, dus ... wordt vervolgd!