Balen zeg!
Tja, ... we hebben een paar weken geleden te horen gekregen dat we niet in juli ons huis kunnen intrekken. Een dag voordat ik het contract zou komen tekenen, hadden ik en Jack s'avonds de pretecho. Ik had hier zoooo naar uitgekeken en vond 't ook echt geweldig om die kleine eindelijk te zien! Wát een mooie meid, hebben we toch maar goed gedaan!
Na de pretecho belde mn moeder om te vragen waar we bleven, ... ik vertelde haar dat ik en Jack niet langs zouden komen maar dat dat dan morgen zou worden. Ok, prima dus de volgende dag dat ik haar zag moest ze me iets vertellen, ze gaf het op een A4tje want ze kon het me niet vertellen. Dat vond ik op zich al vreemd, maar dacht nog nergens over na. Dit was de dag dat ik ons huurcontract zou tekenen. De eerste regel viel nog mee: het contract kan vandaag niet getekend worden. Ok, ik dacht nog: goed, het wordt iets later, er is iets tussen gekomen. Maar toen ik verder las ... "de intrek van de woningen wordt uitgesteld met 2 a 3 maanden, maar dat worden eerder 3 maanden". Toen ik dat las, keek ik mn moeder aan en zei tegen haar: "maar ... dat is oktober, dat betekent dat ... " En ze maakte mijn zin af "ja, je zal hier moeten bevallen" En de tranen stonden in haar ogen, op dat moment kon ik 't ook ff niet meer bevatten en barstte ook in tranen uit. Ik kon 't gewoon niet geloven: hiervoor waren we naar Nederland terug gekomen, zoveel verhuisd en gedaan, van hot naar her ... en uiteindelijk: voor wat?? Mn moeder en ik hebben toen samen zitten huilen, ze zei ook steeds: " 't zit jullie niet mee, ik vind het zo rot voor julie"
Tja, wat kun je doen? Op zich moet ik zeggen dat ik deze zwangerschap al veel heb meegemaakt en dat ik had verwacht dat ik me hier veel drukker om zou maken. Maar ik probeer eigenlijk zo snel mogelijk alles te relativeren. In mn hoofd was ik alweer razenddruk met bedenken hoe we het moesten oplossen. En er is een oplossing (zoals eigenlijk wel voor alles): ik en Jack blijven nu totdat we de sleutel krijgen bij mn ouders in huis wonen. Ondertussen staan zij hun (wel vrij ruime!) slaapkamer af aan ons. Ze hebben 3 slaapkamers gelukkig dus het valt te overzien. De babykamer was natuurlijk al besteld, maar die wordt nu hier afgeleverd. Alleen het ledikantje daarvan komt in de slaapkamer te staan. De commode en de kast worden in de berging gezet. Mn ouders hebben namelijk al een commode in hun kamer, alleen gebruikten zij die als een soort van kast en dat wordt nu tijdelijk onze commode.
Alhoewel er een oplossing is, balen we wel flink ... het is ook nogal wat: vanuit Ierland horen dat je een woning aangeboden krijgt: nieuwbouw nog wel! Meteen beslissen wat we gaan doen, gaan we weg of blijven we hier? Jack beslist en zegt dat we terug gaan naar Nederland, hij krijgt gelukkig een goeie baan aangeboden en 't uitzicht om de woning al te kunnen betrekken in juli lijkt perfect uit te komen. Maar goed, alles blijkt toch wel moeizaam te gaan. Natuurlijk ben ik blij dat ik weer hier ben: ik heb goeie zorg voor mij en mn kindje, ik ben bij familie en vrienden maar daarentegen heb ik geen vaste baan (ben nu al blij met mn tijdelijke jobs!) en kan ik niet eens nu een babykamer inrichten. Dat laatste daar keek ik zo naar uit in Ierland, ik vond het al zo oneerlijk dat iedereen dat kan en ik zou niet eens een kamertje voor onze kleine kunnen inrichten. Dat is toch gewoon heerlijk om te doen? Maar goed ... het zij zo. Dan maar de kraamtijd hier doorbrengen. Voor mn ouders ook niet de ideale situatie, zij krijgen tenslotte ook alle kraamvisite bij ze binnen in huis. Ook voor Jack weet ik dat het dalijk heel zwaar gaat zijn: als de kleine meid wordt geboren eind september/begin oktober moet hij in oktober alweer flink aan de klus zodat wij er zo snel mogelijk met zn 3tjes in kunnen. Daarbij heeft hij ook nog zn werk, de tijd die hij heeft met haar zal heeeel erg schaars zijn. En dat vind ik zo rot voor hem, dat dat hem wordt ontnomen ...
Maar ik moet wel zeggen dat ik heel erg gezegend ben met lieve ouders en iedereen om ons heen die ons nu zo steunt; we hebben 't nodig! En ik weet zeker dat we 't gaan redden straks zo met zn 3tjes. En dat we samen zijn, staat vast en neemt niemand ons af!
reacties (0)