Gemis.

Ons 2e kindje zou in augustus 2020 geboren worden.
Het was onze laatste cryo uit 2016.
Mijn lichaam kreeg te weinig medicatie waardoor het kindje geen kans meer maakte en los is gelaten.
Het hartje klopte al.

Nu de maand augustus steeds dichterbij komt is het gemis alleen maar groter.
Wij hadden afgesproken door mijn lichamelijk toestand we niet nog een IVF traject zouden beginnen.
Nu vertelde de arts dat Letrozol ook wel eens wat doet maar waarschijnlijk niet bij mij omdat clomid ook niets deed.
Ik zag een nieuwe kans maar kon het toen nog niet aan. Mijn lichaam had rust nodig.

Gisteren vertelde ik mijn partner dat ik het medisch traject weer in wil stappen omdat het gemis groot is.
Zijn reactie brak me, hij wil niet, hij wil geen medisch traject meer, geen tweede kindje voor hem is het goed zo.
Ik weet nietzo goed wat ik hier mee moet. Ik ben gewend dat alles lastig gaat en je door moet zetten. Maar hij gooit gewoon de handdoek in de ring.
Als ik meer medicatie had ingenomen had ons kindje er waarschijnlijk nog geweest , had hij het dan ook niet meer gewild?
Het doet me zo pijn dat we er niet alles aan gedaan hebben om onze dochter een broertje of zusje te geven. Ook vind ik het heel erg jammer dat ik alles niet nog een keer mee mag maken.
Zo'n wonder in je buik, de ontwikkeling van zo'n kleintje zo bijzonder.

De gedachte dat ons dochtertje altijd alleen zal blijven vind ik ook vreselijk.
We zijn beide enigs kind, als wij er niet meer zijn is haar familie weg.