Het eerste weekend zonder mijn kind

Volgens mij is voor vele ouders de eerste keer dat hun kind uit logeren gaat toch een groot ding. De eerste keer dat je een dag, avond en nacht voor jezelf hebt en niet hoeft te zorgen voor je kind... 

Daarintegen kan ik me de eerste keer dat Kayden uit logeren ging bijna niet meer herinneren. Wat me wel als de dag van gister op mijn netvlies staat is dat ik met de vader van Kayden een schema moest maken voor de "papadagen" en de "mamadagen". Ik weet dat toen (net zoals nu) de tranen over mijn wangen liepen, mijn kind wat straks niet elke dag meer om me heen is. Een kind naar opa en oma brengen voor 1 nachtje is iets compleets anders dan je kind 1 keer in de zoveel dagen heel wat nachten te moeten missen.

Zolang ik nog niet mijn eigen woning had was Kayden elk weekend bij zijn vader zijn. Zijn vader en ik hebben tot die tijd het huis samen gedeeld, niet voor voor mij, niet voor hem maar voor Kayden. Op mijn mamadagen woonde ik in het huis en op de papadagen woonde Kayden zijn vader in het huis. Kayden kon op deze manier zijn veilig haven houden en op deze manier was het niet zo dat hij van hot naar her door ons meegesleept moest worden.  

Toen eenmaal alles was afgesproken begon het pas echt, voordat ik wist brak toen het eerste weekend aan dat ik Kayden echt moest gaan loslaten. Zelfs als ik er nu aan terugdenk begin ik opnieuw te huilen, je kind loslaten... Dat is iets wat je pas op veel latere leeftijd voor ogen hebt, en niet met je kind van net 1 jaar oud. 

Dat eerste weekend zal ik nooit weer vergeten, ik wist niet dat ik zoveel tranen had. Ik heb zo ontzettend veel gehuild, zelfs nog het idee gehad dat ik opnieuw een relatie moest aangaan met Kayden zijn vader. Dan maar mijn leven lang ongelukkig zijn met een man, dan dat ik Kayden elk weekend moest afzetten. Ik heb 3 dagen niks gedaan, hele dagen onder een deken gelegen. Al mijn foto's doorspitten van Kayden en in de avond met hem videobellen, om vervolgens opnieuw in tranen uit te breken.  

Nu ik dit schrijf merk ik nog steeds dat ik dat moment bij lange na nog niet heb verwerkt. Ik kijk nog steeds op tegen de "papadagen" ook al is het niet meer elk weekend. Als ik er nu op terugkijk denk ik dat ik me voor het gevoel afsluit wat ik krijg als ik Kayden weer voor een aantal nachten afzet. Ik vind het nog net zo erg als toen maar ik weet nu dat gevoel een plekje te geven / of weg te duwen en me er voor af te sluiten. 

Laatst zei een aanstaande moeder: "Jeltine, ik kan veel van je leren, wat doe je het goed als alleenstaande moeder". Wat een ontzettend lief compliment, maar ik als terugkijk op het moederschap dan weet ik nu 1 ding wel zeker. Je kan je niet voorbereiden op het moederschap... Het moederschap overkomt je gewoon.