Mijn reis naar het moederschap

Bijna 2 jaar geleden mocht ik moeder worden. Al jaren droomde ik ervan om moeder te worden. Moeder zijn leek me het mooiste "beroep" wat er kon zijn. En dat klopt! (tenminste voor mij). Ik had het alleen wel heel anders verwacht. Ik had nooit verwacht dat ik een alleenstaande moeder zou worden, ik voor mijn eigen geluk zou kiezen en ik zo ontzettend veel rijkdom om me heen zou hebben. Ik zal een kleine biografie blootgeven over mijn reis naar het moederschap. 

In Februari 2017 merkte ik aan mijn complete lijf dat er iets aan de hand was. Ik voelde me ziek, zwak en misselijk maar ondertussen had ik me nog nooit beter gevoeld. Ik wist het zeker, ik was zwanger. Ik heb mijn huisarts gebeld en kon daar gelijk dezelfde dag nog terecht, eenmaal in de wachtkamer kreeg ik ontzettende buikpijn. Ik liep naar de wc en begon hier hevig te bloeden, ik was in tranen. De huisarts kwam bij me en keek naar de prop die ik was verloren, hij zei: "Sorry dat ik je het moet vertellen maar je hebt zojuist een miskraam gehad". Hoe de dag verder is verlopen weet ik nog maar vaag, ik was er compleet vanaf. Enkele weken later gingen mijn toenmalige partner en ik uit elkaar. In 2017 werd mijn wens om moeder te worden alsmaar groter. De dag van de miskraam is er een stukje moeder van mij geboren, ook al was ik nog maar zo kort zwanger en was ik nog maar zo jong. Dit kindje was meer dan welkom geweest. 

Een jaar later ben ik gaan samenwonen met de man waar ik nog maar kort een relatie mee had. Ik had in het jaar 2017 niet alleen een miskraam gehad ik was ook nog misbruikt. Ik was nog lang niet hersteld van mijn trauma's maar ik koos ervoor om weg te lopen voor de confrontatie met mijzelf. Ik vond een partner waar ik voor moest zorgen een partner die ik kon helpen. Alles om maar niet de confrontatie met mijzelf aan te gaan. Nog geen 9 maanden later had ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Mijn emoties sloegen op hol, ik was verdrietig maar tegelijkertijd ontzettend gelukkig. Bij mijn eerste echo bleek ik zwanger te zijn van een "vanishing twin" Dit houd in dat ik zwanger was van een tweeling waarvan 1 vruchtje gestopt was met groeien (in het 1e trimester). 27 Juli 2019 ben ik moeder geworden van Kayden Nanco, en wat was/is hij perfect. Ondanks mijn geluk en blijdschap was ik me er wel van bewust dat er nog een 2e kindje bij had kunnen zijn. Ik was dankbaar maar tegelijktijdig ook verdrietig... mijn dankbaarheid werd alleen maar groter toen de gynaecoloog zei: "Het is een wonder mevrouw dat uw kindje de zwangerschap heeft overleeft, de navelstreng zat niet goed verbonden aan de placenta". Ik vergeet deze woorden nooit weer, ik ben dankbaar... ontzettend dankbaar dat Kayden mij moeder heeft gemaakt. 

Een jaar later had ik opnieuw een positieve zwangerschapstest in de handen, maar toen was ik niet gelukkig. Ik was niet gelukkig in de situatie waar ik op dat moment in leefde, ik was nog niet klaar voor nog een zwangerschap. Niet dat het kindje niet welkom was, juist wel. Maar ik was niet gelukkig met mijn woonsituatie, mijn partner en met mijzelf. Een paar weken later had ik mijn eerste echo (ondertussen wel weer een beetje happy met de zwangerschap), de gynaecoloog was erg vrolijk en begon met de echo. Ze was nog niet gestart en er viel een stilte, een grote stilte. Ik heb haar met grote ogen aangekeken, ze zei niks en keek beter naar het vruchtje. Toen begon ze: "Jeltine, het vruchtje is gestopt met groeien". De echo was klaar en ze vertelde wat er aan de hand was en wat er de komende weken zou gebeuren. Geen idee wat ze heeft verteld, ik weet alleen nog dat ik thuiskwam en bij een vriendin (die oppaste) in tranen ben uitgebarsten. Nog geen week later begon de "bevalling". Ondanks dat ik in het eerste trimester zat kreeg ik flinke weeën, heb ik weken lang gebloed en ben ik enorm grote bloedproppen verloren. Deze miskraam was bijna traumatisch, ik ben weken thuis geweest van het werk en ik was emotioneel gezien een wrak. Ik heb me enorm schuldig gevoeld omdat ik niet blij was met de zwangerschap, maar dit betekende niet dat het kindje niet welkom was. 

Dit kindje heeft me alleen wel laten inzien dat ik echt ontzettend ongelukkig was in de situatie waarin ik op dat moment zat. Ik heb toen de moed bij elkaar gezocht en er voor gekozen om bij de vader van mijn Kayden weg te gaan. En nu de relatiebreuk erop zit, ik mijn eigen leven weer kan inrichten en ik echt weer van dingen kan genieten.... kan ik zeggen ik ben echt weer gelukkig. 

Ik ben dan wel een alleenstaande moeder van een prachtig zoontje, maar dit was de beste keus die ik ooit had kunnen maken. Ik kan tenminste zeggen: "Ik ben gelukkig".