31 weken zwanger en een prenatale depressie.

Vandaag 31 weken zwanger van een jongentje. En tot nu toe is mijn zwangerschap nog niet zo gelopen zoals ik had gehoopt. Welke vrouw droomt er nu niet van... zwanger, mooie ronde buik en die mooie roze wolk. Voordat ik zwanger raakte was het al zeker, ik wilde graag een groot gezin. Het leek mij heerlijk om zwanger te zijn, te genieten van de schopjes, mijn mooie ronde buik en helemaal verliefd te zijn op mijn ongeboren kindje. Maar dit alles bleek anders te gaan verlopen. In mijn verhaal wil ik laten zien dat een depressie tijdens een zwangerschap geen taboe hoeft te zijn. 

27 weken geleden heb ik voor het eerst een zwangerschapstest gedaan, en opeens stond mijn wereld op de kop. 2 streepjes... ik kon het niet geloven en heb uiteindelijk nog 8 andere zwangerschapstesten gedaan. Nog steeds was dit onwerkelijk dus besloot ik gelijk de huisarts te bellen zodat ook hij een test bij mij kon afnemen. Maar ook de test bij de huisarts bleek dik positief te zijn! In tranen was ik bij de huisarts. Ik vergeet nooit meer hoe de huisarts en mijn vriend mij aan zaten te staren, ze wisten niet wat ze met me aan moesten. Of ik blij was? Ik was enorm blij, mijn droom word werkelijkheid. Zo enorm blij, dus besloten we gelijk naar de prenatal te rijden voor een zwangerschapsketting. Mijn wereld stond op zijn kop. Stoppen met roken, letten op mijn voeding en geen alcohol. Maar was ik er blij mee? Ja op dat moment wel! 

Nog geen 4 weken na mijn eerste zwangerschapstest zat ik al in de wachtkamer bij de verloskundige. Mijn aller eerste echo en wat was dat enorm spannend! Eerst een gesprek met de verloskundige en vervolgens de eerste echo. Tijdens het gesprek heb ik mijn verleden met de verloskundige besproken. Ik heb aangegeven dat ik ben misbruikt, maar ze stelde me gerust door te zeggen dat ze er rekening mee zouden houden. Ze zouden minder snel inwendig onderzoek doen en dat stelde me gerust. Eindelijk was het tijd voor de echo en dat was even schrikken zeg, er waren 2 vruchtzakjes te zien! Vruchtzakje 1 zat niks in, maar in vruchtzakje 2 zat toch echt leven, er was een klein propje te zien met een hele kleine hartslag. Heel raar om dit zo te zien, maar nog steeds erg onwerkelijk. Zat dat nou in mijn buik?! 

4 weken na mijn eerste echo kreeg ik een 2e echo. Dus weer samen met mijn vriend naar de verloskundige. Deze keer had ik een andere verloskundige dan de vorige keer. En opeens moest ik een inwendige echo, en het enigste wat ik kon denken was... dit was niet de afspraak. Ik gaf nog aan dat ik het niet prettig vond en of het mogelijk was om een kleedje of dekentje over mijn benen heen te leggen. Haar reactie vergeet ik nooit weer: 'Nee, dat hebben we niet, kleed je maar uit'. Die echo is een waas bij me voorbij gegaan. Eenmaal buiten de deuren van de verloskundige ben ik in tranen uitgebarsten. Ik ben er weken ziek van geweest en heb wekenlang huilbuien gehad. Voordat ik zwanger raakte heb ik last gehad van PTSS door mijn ervaringen uit het verleden. En door deze manier van behandeling werd mijn PTSS weer flink getriggerd. Wekenlang heb ik zitten te huilen en mijn vriend wist niet meer wat hij met mij aan moest. Ik besloot het uiteindelijk weg te drukken en door te gaan. 

In de loop van de weken begonnen wel al mijn eerste scheurtjes in mijn zwangerschap zichtbaar te worden. Ik was niet gelukkig meer met mijn zwangerschap. Niet dat het kindje niet welkom is, maar ik kreeg sombere gedachtes. Ik was mijzelf niet meer. Ik begon op te zoeken tot wanneer ik de kans had om abortus uit te laten voeren, mijn hele zwangerschap begon ik met een negatieve blik te bekijken. Mijn echo's deden mij weinig, ik voelde er niks bij en ook bij de eerste keer hartslag luisteren voelde ik niks. En het ging al snel bergafwaarts met me. De afspraken bij de verloskundige werden een hell voor mij. Ik keek er tegenop, en na de tijd had ik standaard een huilbui. Mijn sombere gedachtes begonnen de overhand te nemen en het ging bergafwaarts met mij.

Dit was het punt om een psycholoog te raadplegen. Ik nam contact op met een psycholoog en ik heb mijn problemen voorgelegd. Dit gesprek heb ik gehad toen ik 26 weken zwanger was. En voor het eerst kon ik helemaal eerlijk zijn over mijn gevoel, mijn bevindingen en mijn onzekerheden. Voor het eerst in deze 22 weken heb ik me begrepen gevoeld. Ik stelde me niet aan, het was niet iets raars en ik heb niet de juiste begeleiding gehad. Na mijn gesprek met mijn psycholoog kwam ik tot de conclusie dat ik niet verder behandeld wilde worden door de verloskundigepraktijk waar ik bij zat. Ik besloot mezelf door te laten sturen naar de pop poli en een vaste gynaecoloog die naast dat ze gynaecoloog is ook seksuoloog. Ik kreeg een gesprek bij de psychiater voor eventuele medicatie, maar tijdens dit gesprek heb ik me beter voor gedaan dan het in werkelijkheid was. De conslusie was dan ook: EMDR zonder medicatie. 

In de loop van de weken, heeft mijn psycholoog plek voor mij proberen te maken zodat ik z.s.m. met mijn EMDR kon beginnen. In de loop van de weken ging het niet beter met mij. Mijn sombere gedachtes kregen de overhand en als ik aan het werk moest was de spanning al zo hoog dat ik bijna huilend naar mijn werk ging. Ik heb het idee dat ik mijn bevalling alleen moet doen. Ik ben bang voor aanrakingen van andere mensen. Ik ben bang de controle kwijt te raken. De zwangerschap en bevalling beheersen mijn leven op het moment en dat is slopend. 

In week 30 ben ik begonnen met EMDR. Hier kwam veel los en weer speelde mijn psycholoog geweldig op mij in. Alle lof voor de psycholoog die mij begeleid. Ik heb nog nooit iemand gehad die mij zo kan raken en lezen. EMDR sessies zijn zwaar, maar ik heb er alles voor over om mij beter te gaan voelen. Sinds week 30 heb ik ook besloten mij open te stellen voor medicatie. Ik word met de dag banger dat mijn emoties en mijn gevoelens invloed zullen hebben op de baby. Ik begin dan ook sinds net met een anti depressiva. Sinds 6 mei ben ik ziekgemeld bij mijn werk, en heb ik goed contact met mijn leidinggevende. Vanaf maandag begin ik met een zwangerschapscursus samen met mijn vriend, zodat ik het gevoel ga krijgen dat ik er niet allen voor sta. 

Vandaag ben ik 31 weken zwanger, nog 9 weken te gaan. Ik probeer zoveel mogelijk foto's te maken van mijn zwangerschap en zoveel mogelijk herinneringen te maken. Ondanks ik er nu niet van kan genieten, hoop ik dit na mijn zwangerschap nog wel te kunnen doen. Herinneringen maken is voor mij niet het aller belangrijkste, maar ook mijn verhaal doen is belangrijk. Ik merk dat er weinig te vinden is over zwangere vrouwen met psychische problemen. Je voelt je dan ook snel alleen. Mijn uitlaatklep is om er over te schrijven, dus doe ik dit nu doormiddel van een blog. 

Ik ben 31 weken zwanger en heb last van een prenatale depressie en PTSS, ik probeer de taboe te verbreken en me er niet meer voor te schamen.