Jij & ik

We zijn ruim 8 jaar samen en bijna 3 jaar gelukkig getrouwd. We hebben toppen bereikt en diepe dalen gekend. Mijn man is een lot uit de loterij. Zo’n lieverd die iedere dag een compliment geeft, niet omdat het moet maar omdat het kan. Een man die alles kan, ons huis helemaal alleen heeft verbouwd en van een bouwval een paleis heeft gemaakt. Die niet moeilijk doet over stofzuigen, opruimen, ramen wassen of boodschappen doen. Hij heeft een hekel aan wassen en koken en ik die het met alle liefde voor hem doet, want tegelijkertijd staat hij de lamp op te hangen die ik al zo lang graag wil hebben. Familie en vrienden dragen hem op handen en dat is zó terecht.
Want met mijn lieve man, die toegewijde, vrolijke, sociale, behulpzame lieve man deel ik een ‘geheim’ waar niemand iets van weet. Dat wij kinderen willen is zeker geen geheim. We zijn dol op kinderen en hebben altijd tegen elkaar gezegd dat wanneer de omstandigheden goed genoeg zijn gaan we ervoor! Cliché, want zo gemakkelijk als het verhaal over de bloemetjes en de bijtjes gaat het helaas niet. Voor ons in ieder geval niet. Om ons heen namelijk wel, zo lijkt het tenminste. We hebben het ene babynieuws nog niet verwerkt en de volgende kondigt zich alweer aan. ‘We dachten we beginnen er rustig aan, maar het was in één keer raak!’ Die zin horen we steeds opnieuw. Steeds opnieuw feliciteren we, lachen we, knijpen elkaar stiekem in de hand om te laten weten ‘trek het je niet aan’ en storten thuis in elkaar. Gelukkig kunnen we nog wel blij zijn voor een ander!

Maar waar we langzaam niet meer tegen kunnen is DE vraag. Ze stellen hem op 46 verschillende manieren, maar ze zijn allemaal even pijnlijk. “Wanneer komt er bij jullie eindelijk eens een kleintje? Nou jullie huis is ruim genoeg voor een aantal kinderen! Wanneer gaan jullie vertellen dat jullie zwanger zijn? Het duurt inmiddels wel erg lang he? Jullie willen toch wel kinderen?” Een greep uit het vaste assortiment... dan heb ik het nog niet over alle ogen die op mij gericht zijn als ik een spa rood in plaats van wijn bestel of kies voor een soepje in plaats van carpaccio. Ongegeneerd en op de man af vragen ze het dan, terwijl ik me probeer te verdedigen en gewoon geen zin heb in wijn of carpaccio. Ik voel dat mijn man dan oogcontact met me zoek, maar ik probeer rustig te blijven. Ik lach het weg en begin ergens anders over. Maar de toon is inmiddels al gezet.

Niemand die weet dat we al zo lang aan het proberen zijn, dat we al zoveel onderzoeken, pillen en injecties verder zijn. Niemand die weet hoe klote ik me voel door al die hormonen in mijn lijf. Niemand die weet wat mijn man bovenop zijn eigen verdriet te verdragen heeft. Het is een bewuste keuze om het tegen niemand te vertellen. Alleen mijn beste vriendin weet het en dat is meer dan voldoende.
Ik weet dat er niets anders op zit dan geduld hebben, elkaar lief te hebben en blijven geloven dat het ons ook op een dag gegund is. Maar heeft iemand dan misschien wel een afstandbediening dat ik even op ‘mute’ kan drukken als die verschrikkelijke vraag weer wordt gesteld?