We zijn nu een beetje verder nadat je dit bericht had geplaatst. Hoe voel je je nu? Heeft het voor je gevoel ook geholpen om hier op Babybytes over te praten?
Ja het heeft zeker geholpen. Ik voel mij gesteund door dat meer mensen er nog zo "lang" last van hebben en ik heb ook wat aan de tips. De avonden dat ik even alleen ben, zet ik nu muziek aan om even mee te huilen. Dat haalt de druk van het verdriet wat weg. De liedjes in de blog hielpen daarbij.
Wat lief dat je er naar vraagt ♥️
Fijn om te horen. Zelf destijds ook in juni een miskraam gehad en de eerste paar maanden daar ook echt nog heel veel aan gedacht en vond ik het lastig om er minder aan te denken. Het hielp ook niet echt mee dat mijn buurvrouw ongeveer tegelijk zwanger bleek te zijn. Maar langzaam worst het verdriet minder. En toen kwam er ineens een dag dat ik er niet aan had gedacht en ik mij daar schuldig over ging voelen. Alsof hij/zij zou denken dat ik hem/haar vergeten was en zijn/haar bestaan ontkende.... Onzin denk ik nu, maar dat is hoe mijn gedachten waren. Na het rouwproces kwam de jaloezie... Tja, ik ben ook maar een mens. 
Maar wat anderen ook zeggen; er staat geen periode voor. Maar als het verdriet je belemmert in je dagelijkse leven, dan zou ik wel hulp zoeken. 
Geef het de tijd en weet dat je niet alleen bent!
Geef het de tijd is makkelijker gezegd, dan gedaan, want je kunt er niet direct iets mee. Dat vind ik ook erg moeilijk.
Mij helpt het om er over te praten, maar ook om in mijn eentje in de bank een potje te huilen. Ik voel me er vaak heel alleen in, omdat niemand voelt wat ik voel. Doordat ik er met collega's over sprak kwam ik er achter, dat meerderen van hen zelf ook een soortgelijke situatie hebben meegemaakt. Al is het bij hun al wel jaren (bij sommigen al 20 jaar geleden)
Ergens, hoe hard dat ook klinkt want ik gun het niemand, haal ik daar toch ook steun uit.
Ik weet niet of het bij jou ook zo is of was, maar ik slaap bijna niet meer, dat helpt er voor mij ook niet aan mee, dus ik heb contact gezocht met de huisarts.
In je eentje huilen doe ik nu ook. Dat helpt inderdaad, hoe triest dat ook klinkt. Het haalt de druk er een beetje af. De herkenning bij anderen is inderdaad heel erg fijn, al wil je natuurlijk dat niemand dit mee hoeft te maken. Ik had niet gedacht dat de impact er van zo groot zou zijn. Ik hoop dat het met jou ook snel beter gaat en de huisarts je verder kan helpen
Geef het de tijd en weet dat je niet alleen bent!
Geef het de tijd is makkelijker gezegd, dan gedaan, want je kunt er niet direct iets mee. Dat vind ik ook erg moeilijk.
Mij helpt het om er over te praten, maar ook om in mijn eentje in de bank een potje te huilen. Ik voel me er vaak heel alleen in, omdat niemand voelt wat ik voel. Doordat ik er met collega's over sprak kwam ik er achter, dat meerderen van hen zelf ook een soortgelijke situatie hebben meegemaakt. Al is het bij hun al wel jaren (bij sommigen al 20 jaar geleden)
Ergens, hoe hard dat ook klinkt want ik gun het niemand, haal ik daar toch ook steun uit.
Ik weet niet of het bij jou ook zo is of was, maar ik slaap bijna niet meer, dat helpt er voor mij ook niet aan mee, dus ik heb contact gezocht met de huisarts.
Verzorg je zelf goed,lekker eten, goed slapen, vitamines, metarelax bijvoorbeeld, passiebloem, geranium als essentiële olie (niet om op te eten) en nog meer dingen kunnen je ondersteunen om meer in balans te komen
Jaa daar heb je ook een goed punt. Ik begon steeds minder voor mezelf over te hebben, dus geen tijd nemen om basis dingen voor mezelf te doen. Gister heb ik weer eens wat voor mezelf gekocht. Geeft dan toch meer het gevoel alsof ik zelf ook wat waard ben
Het is zeker niet raar dat jij je nog niet fijn voelt. En dat hoeft ook echt niet. Je verdriet mag er zijn. Geniet van de mooie dingen van je kindjes en misschien dat je iets hebt aan de mooie tips van de andere dames.
Hier heb ik mijn eerste vroege miskraam een plekje kunnen geven door een mooi leer armbandje te maken met een bedeltje van een sterretje eraan. En het kindje, zelfs zo vroeg al een naam te geven, in mijn geval, Eve (eeev)
Het hielp mij heel erg om een tastbare herinnering te hebben. Heb uiteindelijk een kettinkje gekocht met een vlinder hangertje en een hangertje met de tekst forever loved never forgotten. Die heb ik een tijd gedragen, tot ik opnieuw zwanger mocht worden. Dat heeft hier het diepe verdriet verzacht. Sterkte met je verlies! Er veel over praten heeft hier ook geholpen, ik hoop dat er een tijd komt dat je zeggen kan dat je het een plekje hebt kunnen geven.
Enige dat ik kan zeggen is geef het de tijd… bij een vriendin van mij heeft het ook ruim 2 jaar geduurd voor het een plekje kreeg.
Heel veel sterkte 🕊️🤍
Geeft ergens ook wel een goed gevoel dat het dus zo lang kan en mag duren. Dankje wel
Rouw mag zo lang duren als je wilt
Rouw mag zo lang duren als je wilt
Rouw mag zo lang duren als je wilt
Je mag verdriet hebben het heeft tijd nodig dat moet slijten.Het was een kindje in wording Heb het 2 keer meegemaakt met bijna 12 weken.
Mij hielp het om mijn verhaal hier op BB te delen en alle reacties die ik daarop kreeg. Daardoor voelde ik mij gesteund. Verder hielp het mij ook om naar bepaalde muziek te luisteren die daarover (of over een verlies) gingen. Ik liet mijn tranen dan de vrije loop en dat luchtte uiteindelijk erg op. In een blog heb ik destijds een hele verzameling van liedjes bij elkaar gezet zodat anderen daar ook misschien door konden worden geholpen.
https://www.babybytes.nl/vip-blog/seonsyain/1375056987
Mijn favoriet is het liedje Still. Alle zinnen van het liedje raken me precies daar waar het zeer deed. Maar gaven me ook troost. Troost dat een ander ook precies weet wat het is en hoe het voelt.
Sterkte.
Ik heb gisteravond de liedjes geluisterd en het is toch fijn om even te kunnen huilen er bij. Het lucht inderdaad op. Mooi dat je dit zo hebt verzameld en bedankt voor het delen
Er bestaat geen goed of fout met rouwen 🤍.
Ik heb in augustus ook een miskraam gehad met 6+1 weken. Daar gaat een heel verhaal aan aan vooraf (moet je even mijn blogs lezen anders). En ik zit ook nog heel erg met de miskraam. Ik huil niet meer zo veel er om als in het begin, toen huilde ik echt dagelijks, was ik boos op de hele wereld, op de situatie en op mijn lichaam. Zo intens heb ik het allemaal niet meer, gelukkig. Maar ik denk er echt nog elke dag aan en er om huilen doe ik ook zeker nog wel. Soms overvalt het me ineens weer. Ik kan het nu iets beter relativeren, maar me er écht bij neer leggen, dat kan ik ook (nog) niet. Ik denk nog vaak genoeg iets van "Dit had gewoon niet mogen gebeuren". Of "Ik zou nu zo en zo lang zwanger geweest zijn".
Ondanks dat het nog zo vroeg was, het was wél ons kindje. En daar mag je verdrietig om zijn. Hoe kort het termijn ook was, dat maakt het verdriet niet minder.
Ik ga in november een subtiele tattoo laten zetten. Hier twijfelde ik erg over, ik had het idee dat dit misschien een beetje "te overdreven" en te definitief is. Maar een vriendin zei gister dat een tattoo juist heel mooi is. Een tattoo is definitief, maar een miskraam helaas ook. En daar heeft ze helemaal gelijk in, en ze sloeg de spijker op de kop.
Misschien is zo iets voor jou ook een optie..? Dat je iets "tastbaars" voor de miskraam gaat nemen/kopen? Je kan bijvoorbeeld ook een geboortemaand ketting doen. Dan staat de bloem van de maand waarvan je was uitgerekend, op de ketting. Niemand die direct weet dat het daar voor is, maar jij weet dat wel. 🤍
Ik verzin ook maar wat, hoor... Je moet voor jezelf bekijken wat voor jou fijn voelt hierin.
Je bent niet alleen lieverd, ik snap je zo goed ✨️🤍
Ik had je blog toen gelezen en gereageerd, vond het voor jou ook zo rot... Bedankt voor je lieve woorden. Een ketting of tattoo is inderdaad erg mooi. Ik heb toen een aankondiging gemaakt voor ons kindje maar verder niks tastbaars meer. Misschien heb ik daar wel behoefte aan. Bedankt voor je advies
Goed rouwen bestaat niet. Wat voor de een fijn is, is dat voor de ander niet. Luister naar jezelf
Ach... ik denk dat het heel normaal is hoor.
Vandaag zou mijn uitgerekende datum zijn, maar in april ging het mis. Het blijft toch pijn doen. Ik voelde me vooral heel alleen met mijn verdriet.
Natuurlijk gaf mijn dochter mij voldoende afleiding, maar ik voelde me pas minder verdrietig toen ik opnieuw zwanger was om eerlijk te zijn.
Als het verdriet je echt belemmerd zou ik wel hulp zoeken bij de praktijkondersteuner. Dan kun je alles er wel even uit gooien. Dat kan opluchten.
Heel veel sterkte en ook om een zwangerschapverlies van 6 weken maf je verdriet hebben. Het kindje was er. De droom was er. Het kindje heeft bestaan. En jij staat nu met lege handen. Dat is gewoon pijnlijk.
Heel veel sterkte ♡♡♡♡
Ja mijn kindjes geven mij ook genoeg afleiding, maar als ik moet werken of alleen ben, dan zit het verdriet zo hoog. Misschien toch eens naar de praktijkondersteuner inderdaad... Bedankt voor je lieve reactie
Ach, wat verdrietig. Het geeft wel aan hoeveel liefde je al had voor dat kindje.
Geef het de tijd en leg jezelf geen 'einddatum' op voor je verdriet. Ik heb ook met 6 weken een miskraam gehad en voelde me echt gek dat ik daar zó verdrietig over was, want 'het was nog niks' enzo, maar voor mij viel m'n leven in duigen op dat moment. Het is voor mij nu 8 jaar geleden en ik kan er soms nog een traantje over laten, ook al heb ik daarna twee kinderen gekregen. Wij hebben het kindje zelfs laten erkennen en laten bijschrijven in het brp en in ons trouwboekje. Dat heb ik pas 4 jaar later gedaan, maar het was voor mij wel een mooie afsluiting.
Ik hoop natuurlijk dat het bij jou geen 4 jaar gaat duren, maar ik wil alleen maar aangeven dat je niet gek bent en niet alleen bent.
Heel veel sterkte 💞
Echt heel lief dat je dat stuurt, ik had ook echt veel liefde voor het kindje. Ik herken je gevoel ook dat het nog niks was. Voelt alsof het daarom ook niet zoveel verdriet mag doen. Voelt fijn om te lezen dat jij hetzelfde hebt ervaren daarin.
Echt mooi dat je, je kindje in het brp hebt laten inschrijven. Heb je in je omgeving ook aan iedereen verteld dat je, je kindje hebt verloren? Ik merk dat ik het ook heel lastig vindt om het te delen
Ik heb na mijn 2 miskramen contact opgenomen met iemand die aan miskraamverwrrking doet. Dat heeft me echt enorm geholpen om alles een plekje te geven.
Daar zit ik ook aan te denken. Ik twijfel alleen of dat niet "te veel" is ofzo? Het lijkt mij wel heel fijn als het iemand zijn specialisatie is
Ik heb daar ook over getwijfeld maar door te praten leerde ik ook dat iemand die er specialisatie in heeft je heel goed op weg kan helpen. Ik heb het als heel prettig ervaren.
Neem eens contact op met de praktijkondersteuner van de huisarts. Dat is een vrij laagdrempelige stap, daar kun je je verhaal kwijt en samen kijken naar wat jou kan helpen.
Het is al enkele maanden geleden, hormonaal zul je wel weer terug bij je normaal zijn. Maar dat je mentaal nog last hebt is echt niet gek hoor. Een rouwproces is voor iedereen weer anders, het is dus ook niet gek als je niet weet wat jou helpt. Hulp vragen is dus echt een logische stap. Je moet het voor jezelf verwerken en een plek geven maar dat betekent niet dat je het alleen moet doen.
Ik heb inderdaad het gevoel dat ik het alleen moet doen. Voor mijn man is het niet hetzelfde gevoel als voor mij. De praktijkondersteuner is een goed idee. Moeilijk om die stap te zetten
reacties (31)