Het voelt steeds echter!
Tijdens mijn 1e zwangerschap ergerde ik me enorm aan alle verhalen over roze wolken. Alle meiden op het forum én in de zwangerschapsbladen had het over hun beebje in de buik, alles was romantisch. Zelf voelde ik dat helemaal niet zo. ik vond het veel te zij-ig. Ik voelde me moe, en kon niet beseffen wat er nou in mijn buik zat. Heel eerlijk voelde het als een parasiet. Ik voelde me slechter, want er zat een alien in mij.
De ommekeer kwam bij de 20-weken echo. Ik zag de baby bewegen op de monitor en op datzelfde moment voelde ik dat schopje ook in mijn buik. Toen kon ik de link leggen en vanaf dat moment begon ik een band op te bouwen met het kleine wurmpje.
Met deze zwangerschap is het anders. Ik kan veel beter begrijpen wat er binnen in me groeit. Ik weet hoe het straks gaat voelen als hij of zij groot en sterk genoeg is om mij echt voelbaar te gaan schoppen. En ik weet hoe het straks over 6 maanden gaat voelen als ik het baby'tje in mijn armen sluit.
Ik kan me er dus echt op verheugen. En ben nu al een beetje verliefd op de kleine kruimel. Ik erger me nog steeds suf aan die tuttige blaadjes, dat wel hoor. Maar zit wel op mijn eigen roze wolk!
reacties (0)