Retourtje ziekenhuis

Begin vorige week namen de misselijkheid en het spugen zulke hevige vormen aan dat ik helemaal niets meer binnenhield. Toen het na een paar dagen nog steeds niet afnam ben ik naar de huisarts gegaan en drie uur later lag ik in het ziekenhuis aan het infuus uitgedroogd te wezen. Het enige leuke aan die dag was de echo waarop uk even een salto maakte om zijn/haar mama gerust te stellen :-).

We zijn nu 3 dagen verder en vanochtend mocht ik naar huis.

Ben een beetje onder de indruk, geschrokken en beduusd van alles wat er gebeurd is. Ik begrijp nu wel dat ik toch echt aanpassingen zal moeten maken omdat het tempo en de routine die ik voor de zwangerschap had nu niet haalbaar zijn. Een stapje, of meerdere, terug doen dus. Wat tevens inhoudt dat ik anderen een stapje naar voren zal moeten laten doen, daar zie ik nog het meeste tegenop. Maar het zal moeten.

Allemachtig wat loopt dit allemaal anders dan verwacht.