Het viel mee en het viel tegen

Drie weken geleden begon het voor het eerst een beetje door te dringen. De keren dat ik het gedacht, gezegd en geschreven heb zijn allang niet meer op 2 handen te tellen: "M'n kleine man wordt groot." 

Eerst was hij groot genoeg om te gaan kruipen, toen om te gaan lopen, te gaan praten, met bestek te eten en nu alweer groot genoeg voor de peuterspeelzaal. Groot genoeg voor zijn eerste echte stapjes in de maatschappij. Maandag 9 mei staat er op de uitnodiging van de psz. Hartstikke leuk, maar hoe dichterbij de datum, hoe drukker ik me begon te maken over hoe ik het aan moest pakken.

Jay slaapt namelijk nog 's middags. Meestal van 12-13 tot een uur of 14-15 en laat zijn eerste dag op de psz nou net van 13:30 tot 15:00 zijn... Ook halen we mijn nichtje, "Noukie", op maandag altijd van school en lunchen we samen met haar, dus eerder op bed leggen is ook geen optie. Lunch met Noukie inruilen voor wat eerder naar bed... nee. Kind is stapelgek op z'n nichtje en de maandaglunch zit helemaal in zijn routine.

Met de stress nam ook mijn fantasie toe. Ik zag Jay al helemaal voor me: huilend bij de psz, in zijn oogjes wrijvend dat hij naar bed wil. Niet begrijpend waarom ik hem in vredesnaam naar de psz heb gebracht en niet lekker naar zijn bedje zoals gewoonlijk. Drama scenes waar Hollywood nog een puntje aan kan zuigen passeerden de revue, tot vandaag.

Dé dag, deze maandag. Ik heb het bewust rustig gehouden vanochtend. Schoonmoeder wou nog op bezoek komen met m'n nichtje van 10 maanden, maar nee. Nu even niet. De ochtend verliep heel soepel en "Noukie" kwam zoals altijd bij ons lunchen. Nadat we m'n nichtje op school hadden afgezet, ben ik met Jay en Phoebe doorgereden naar de psz. Eenmaal daar aangekomen bleek het lastig parkeren, dus de auto een stukje verderop gezet. Ik blij dat de wandelwagen voor Phoebe nog achterin de auto lag. Terwijl we op het gebouw afliepen zag ik Jay ineens vaart minderen. Een vragende blik in z'n ogen en een twijfelende looppas. Het maakte me een beetje nerveus. Het is tenslotte én bedtijd voor hem én een kompleet nieuwe situatie.    Eenmaal bij de psz aangekomen kwam Jay na een beetje aanmoediging naar binnen (met zijn te grote rugtas in z'n handen *smelt*). We hebben samen z'n spulletjes aan het kledinggrek opgehangen, zijn samen de speelruimte binnen gegaan, hebben samen "hallo" gezegd en... weg was meneer.

Hij heeft, serieus waar, niet meer naar me op of om gekeken. Ik heb zo'n 5 min. met de leidster staan praten omdat het z'n eerste dag is en ik heb hem niet meer gezien.

Nou.                                                                                                                                                            Ja.                                                                                                                                                           Zeg.

Wat voelde ik me gewenst . Geen huilen, geen schuwheid, geeneens "Dag mama!" tot de kinderleidster Jay erop wees dat ik wegging. Nu ben ik het wel gewend dat hij niet op of om kijkt als ik hem ergens achterlaat (heeft 'ie nooit gedaan), maar dat was tot dan toe altijd bij familie en vrienden in een bekende omgeving. Dit keer was toch heel anders. Hij kent daar niemand, noch de omgeving en weer... niks geen interesse meer in mama. M'n schoonmoeder zegt dat dat komt omdat ik 'hem goed had voorbereid en hij vol vertrouwen is'. Voor deze ene keer ben ik bereid het oordeel van mijn schoonmoeder blindelings over te nemen .

Mede vanwege Jay's reactie op de psz, nee, ik zeg het verkeerd. Mede dankzij Jay's nonreactie op mij bij het weggaan van de psz had ik geen moeite met Jay's eerste dag op de psz. Geen tranen, geeneens een verdrietig gevoel. Beetje ongeloof dat wel. Is het echt al zover? Boeit het hem nou echt niet?

Het antwoord daarop kreeg ik al snel genoeg want de middag spelen op de psz duurt maar 1,5 uur. Ik ben, op uitnodiging van de leidsters, wat eerder teruggegaan zodat ik Jay in de groep in actie kon zien. En nee, het boeit hem echt niet. Hij zag me en ging gewoon weer verder met waar hij mee bezig was. De leidster vertelde dat hij het heel erg goed had gedaan . 

Onderweg naar huis voelde het toch anders dan anders. Jay heeft zijn eerste stapjes in de grote wereld gezet, onder de loep van mama vandaan. M'n kleine man... is helemaal zo klein niet meer.