Morgen 10 maanden

Morgen alweer 10 maanden, wat gaat de tijd toch snel! En onze man leert steeds meer bij en kan wat hij al kon steeds beter en beter. Zo begint het tijgeren steeds meer op kruipen te lijken en verplaatst hij zich zo van de ene kamer naar de andere. Hij staat flink op zijn beentjes en loopt met een loopwagentje. Daar geniet hij duidelijk van. Het brabbelen wordt steeds uitgebreider, hij brabbelt zelfs tijdens het huilen, met allerlei intonatiepatronen. "Nee" liojkt hij nu goed te begrijpen. En onze man is vooral erg sterk, ik kan hem zelf bijna niet meer aan. Tijdens zijn spel betrekt hij papa of mama er graag bij door speelgoedjes door te geven waar wij dan wat mee moeten doen (vb een balletje laten rollen). Als we 'dank u zeggen', geeft hij ons ook graag het speelgoedje dat hij vast heeft, op voorwaarde natuurlijk dat we het hem ook teruggeven. Maar als ik een toren bouw, gooit hij hem veel te snel weer om! Zijn slaapaapje monkey neemt hij overal mee naartoe.

Maar deze maand stond vooral in het teken van frustratie. Ons anders zo vrolijk mannetje dat zoentjes geeft bij de vleet, verandert soms in een echte driftkikker. Hij weet wat hij wil en niet wil, en hij gaat steevast in het gevecht als hij iets niet mag dat hij graag wil. Hij vecht tegen de aerosol, hij wil soms de buggy niet in, hij wil niet mee aan tafel zitten, of hij wil niet eten, drinken, slapen....

Begin deze maand wou hij plots niet meer gaan slapen op de avond. Uren duurde het voor we hem eindelijk in slaap kregen. Gelukkig hebben we toen een oplossing gevonden: als papa naast zijn bedje zit, stopt hij met zeuren, speelt hij nog een beetje, kijkt af en toe om of papa er nog zit, en valt dan in slaap. Dit doen we nu nog soms, maar niet elke avond, het is geen gewoonte geworden tot nu toe. Als ik bij zijn bedje zit, wil hij er toch uit, dan huilt hij tot ik hem pak.

Hij wil ook dat ik altijd maar met hem speel de laatste tijd, speelt moeilijker alleen dan enige tijd geleden. En als ik bij hem op de grond zit, dan houdt hij voortdurend zijn hand op mijn been of kruipt hij over me heen. Hij gaat geen meter van me weg. Toch is hij niet eenkennig en speelt hij ook graag met anderen. Het is vooral wanneer ik alleen met hem ben, dat hij zo aanhankelijk is. Soms is het echt vermoeiend, dan mag ik niets anders doen, zelfs niet even naar de keuken om iets te halen. Hij wil vaak gepakt worden door mij, maar eens ik hem pak, wil hij alweer op de grond, alsof hij niet goed weet wat hij wil.

Op sommige momenten heb ik me afgevraagd of hij nu toch een ventje geworden is dat niet goed in zijn vel zit. Hij huilt niet zo vaak, maar roept heel boos, duwt ons weg, schreeuwt,  zeurt... maar even later is hij toch weer de vrolijkheid zelve.

Een enkele keer was hij zo gefrustreerd over iets dat we hem niet konden troosten, uren duurde het dat hij ons boos wegduwde en bleef schreeuwen. De dag erna was hij weer een mak lammetje.

In centerparcs op lang weekend was hij dan weer zo gemakkelijk. Alsof hij die nieuwe prikkels nodig heeft. Meestal is hij ook erg braaf en plezant als er bezoek is. Hij houdt duidelijk van eens wat anders dan gewoon met mama en papa thuis zijn.

En tot mijn grote spijt krijg ik steeds minder zoentjes. Alsof Roan heeft beslist dat hij daar te groot voor geworden is. Ik hoop dat hij toch weer snel zijn mama zal zoenen als voorheen.

Deze maand had hij een dubbele oorontsteking. We komen tot de vaststelling dat hij bijna elke maand wat heeft. Op 5 maanden de windpokken, op 7 maanden een oorontsteking, op 8 maanden een longontsteking en bronchiolitis en op 9 maanden een dubbele oorontsteking. Ik hoop dat we nu wat rust krijgen wat ziek zijn betreft.

Maar ik blijf genieten en ik zie ons mannetje zo graag, ook als hij boos is :)

Hoor, hij roept me!