Wolfje 30 weken

Ik geniet zo hard van de 30 weken zwangerschap, meer en meer geloof ik erin dat het deze keer zal lukken. Dat moet ook, ons ventje beweegt zoveel, reageert op onze handen door er telkens stootjes tegen te geven, hij is zo aanwezig. Gisteren hadden we onze eerste prenatale les: over de arbeid, bevallen, weeën opvangen en dergelijke, was wel leuk, en ons ventje zat daar de hele tijd zo hevig te bewegen met handen en voetjes dat mijn buik wel drilpudding leek :) Hij was er duidelijk bij - ik denk dat hij al die bevallingsverhalen niet zo leuk vindt..... hoe zijn hoofdje uiteindelijk door dat geboortekanaal moet.... mama vindt het ook allemaal niet zo evident :(

Enkele nachten geleden werd ik wakker door wolfje: mijn vinger lag zacht op mijn buik, maar wolfje had het gevoeld en was er hard tegen aan het schoppen – hoe zacht die vinger ook op mijn buik rustte, hij had het gevoeld. Toen ik dan even begon te strelen over die plek bleef hij reageren met stootjes en golfjes. Soms zoekt hij gewoon contact, soms lijkt hij echt spelletjes te spelen met ons.

Als wolfje schopt wrijf ik zachtjes over mijn buik, en hij heeft dat graag denk ik, hoop ik. Ik doe dat de hele dag door, tijdens mijn werk, ’s nachts in bed, aan tafel,… en dan zijn er nog de momenten dat ik helemaal bij hem ben, samen met JL in het dagbed, of wanneer we over hem praten, of zijn muziekje uit Zwitserland opzetten 2 x per dag.

Ik vraag me af of dat contact iets met ons wolfje doet/zal doen, of hij daardoor bepaalde ‘trekken’ zal hebben, of communicatiever is, of zich veiliger of gelukkiger voelt dan een ander kind. Of zal hij juist ‘aanhankelijker ‘zijn, of mijn aanwezigheid ook later nodig hebben om zich goed te voelen….

Als hij maar gelukkig is, ik hoop dat zo hard, nu in mijn buik en later wanneer hij geboren is en tussen ons leeft.

Ik heb zo hard het gevoel dat dit een fantastisch kereltje gaat zijn, zoals hij nu al is!