Een beetje jaloers..... en een stukje verwerking voor mijzelf
Ik ben een beetje jaloers.....
Op die vriendin die via Facebook laat weten dat ze een meisje verwachten.
Op die vrouwen die met hun dikke buiken voorbij lopen als ik het ziekenhuis uitloop na de operatie.
Op al die dames achter hun kinderwagens.
Op de vriendin die net bevallen is van een dochter (het geboortekaartje lag vrijdag op de mat).
En de andere dames uit de vriendengroep die ook net zijn bevallen de afgelopen tijd.
Op de mooie echo's en dikke buiken bij de week tot week (ja ik lees nog steeds mee).
Op alle positieve testen die ik hier voorbij zie komen.
Ik voel mij leeg. Mijn hart huilt. En ik kan het niet goed handelen dat het nu nog zo'n poos zal duren voordat wij het allemaal mogen ervaren. Als we dat al mogen ervaren.
Lichamelijk gaat het nu wel 'redelijk' goed met mij. Ik vloei amper meer na 4 dagen, dat was vorig jaar wel anders. Ik ben er nu al bijna vanaf.
Het verlies heeft ook wel een plekje gekregen. Je weet zelf ook wel dat het niet goed was. Alles heeft een reden. Waar ik het zwaarder mee heb is de onmacht.
Waarom wij zoveel pech hebben dat het ons twee keer overkomt nadat we al een hele goede echo hebben gehad. En daarnaast nog twee keren eerder en uit zichzelf.
Je wilt zo graag een kindje samen maar weet niet hoe lang we daar nu op moeten wachten. En of we die eerste weken door zullen komen van de zwangerschap.
Ik heb soms nog enge dromen van de narcose en het kapje en hoeveel pijn het deed in mijn arm toen het middel erin ging. Hoe raar en verdrietig ik wakker werd. Ook dat ik zo wazig werd door de morfine en ook misselijk.
Tuurlijk komt het wel weer goed maar daar moeten we wel geduld voor hebben. En dat ik nu jaloers ben heeft niks te maken met dat ik ze hun geluk niet gun! Ik ga gewoon op kraamvisite en feliciteer mijn vriendin op Facebook.
Straks eerst lekker een weekendje Londen samen, eruit en genieten. We wachten twee maandjes af voordat we er weer voor gaan. Mijn lichaam helemaal tot rust laten komen en kijken wat mijn cyclus doet. Dat het niet weer zo gaat als vorig jaar.
En dan zien we wel wat de tijd ons brengen gaat. We gaan er niet meer zo erg mee bezig zijn en gewoon genieten wat we hebben en dan zien we wel wanneer het raak is. Dan met ondersteuning van het ziekenhuis durf ik er wel een beetje in te geloven.
Dat ook wij samen een wondertje mogen verwachten.
En dat ik een volgende blog kan typen die positief zal zijn.
reacties (0)