Bang afwachten

Eind maart mocht ik op controle om te zien hoeveel eicellen er waren... De bijwerkingen van Clomid bleven hetzelfde, dus ik wist dat het onze laatste kans zou worden met Clomid. En we hadden nog niet eens een inseminatie gehad!

In de wachtzaal geraakte ik even gefrustreerd. Al die zwangere vrouwen die overgelukkig kijken. En daar zat ik dan tussen... moederziel alleen met al mijn problemen. Pfff.

De gyn zag op de echo 3 follikels. Te veel dus... maar er zat er eentje rechts , dus dacht ze dat de fertiliteitskliniek een IUI wel zou overwegen omdat ik daar geen eileider meer heb.

Wachten op het telefoontje van de gyn was een marteling. Werden we aanvaard of niet? Alle vooronderzoeken waren gebeurd en wij waren er klaar voor...

Het verlossende telefoontje kwam op Pasen omstreeks 14.15. Op 2 april kregen we onze IUI! Ik kreeg 's avonds de Pregnylspuit en we keken hoopvol uit naar de IUI.

Toen de dag was aangebroken, was ik zeer nerveus. Hoe zou het verlopen? Ik had de dokter in de fertiliteitskliniek nog nooit gezien... Mijn man bracht 's morgens het staal binnen en ik werd om 12 u verwacht.

Hand in hand liepen we half 12 de fertiliteitskliniek binnen... wetende dat we straks misschien zwanger zouden kunnen zijn. 

De dokter was zeer aangenaam en de IUI was snel voorbij. Tijdens het wachtkwartiertje kwamen de tranen bij mij... alle spanning moest eruit. Gelukkig heb ik een zeer begripvolle man die me ieder moment steunt! Hand in hand wachten we het kwartier af en stapten we vol vertrouwen de kliniek buiten...

En nu zit ik dus op het wachtbankje... 16 april mag ik testen. Maar ik vertrek op 15 april op bosklas met mijn klasje... het worden dus spannende tijden...