Onze dochter is geboren met 31.3 weken

Na een ziekenhuis opname van 2 weken is onze dochter Donna dan toch geboren.
Ze heeft het vol weten te houden tot 31.3 weken.

Op zaterdag 23 juli heb ik nog visite gehad van mijn schoonzus en beste vriendin.
Mijn man is om 18 uur naar het ziekenhuis gekomen met heerlijke lasagne! Ziekenhuis eten
was echt niet lekker. Dus dit ging er wel snel in! Nog geen half uurtje later voelde ik buikpijn opkomen.
Ik dacht dat ik naar het toilet moest.. dit was niet zo. Ik ben maar op bed gaan liggen.
De buikpijn was echt irritant en ergens dacht ik het zal toch niet...
Mijn man zei duw op de bel dat er een verpleegster komt. Ik zeg ik wacht nog even.
Uiteindelijk toch maar op de bel gedrukt en ik werd aangesloten op de ctg. Ik wist op dat moment
dat ik weeën had. De ctg registreerde niet zo heel goed ik dacht het zit toch niet tussen mijn oren wat ik voel..Ik zei aan mijn man blijf maar nog even hier. Ik heb het idee dat ze wel eens geboren
zou kunnen worden vanavond. Er werd een inwendige echo gemaakt en de baarmoederhals was aan het verstrijken. Na een uur ctg mocht ik er even vanaf. Wellicht zou het nog afzwakken.
Maar dat gevoel had ik niet. Toen ik net van de ctg af was ben ik gaan timen. Iedere 5 min kwam er een wee opzetten.
Uiteindelijk ging ik het in de rug voelen en wist het gelijk. Dit herken ik. Dit had ik bij Lorèn ook.
Al gauw kwamen de weeën sneller achter elkaar. Ze werden ook heviger.
Wederom op de bel geduwd en gezegd dat het echt begonnen was, even later braken mijn vliezen. Ik wist dat ik een keizersnede zou krijgen.
Al gauw werd er alles klaar gemaakt, kreeg ik het OK hemd aan en daar gingen we dan..
Ik dacht alleen maar als alles maar goed gaat en goed komt met ons kleine meisje.

De ruggenprik was gezet, ik had al 5 cm ontsluiting, fijn dat de weeën niet meer voelbaar waren.
Maar ik bleef wel bloed en stolsels verliezen. Ik heb veel bloed verloren en voelde me echt enorm zwak.
Het was zo akelig en duurde echt lang voor onze dochter geboren was. Ze lag in een stuit en bleef met haar hoofdje klem zitten, er was heel even paniek
dat hoorde ik aan de stemmen. Nitro nitro nu..!!!

Daar was ze dan. Ik heb haar natuurlijk niet gezien. Ze werd gelijk meegenomen. Mijn man is bij haar gebleven.
Ik vond/vind het heel heftig. De opname, het bloedverlies, wat onverklaarbaar blijft, de sectio en een te vroeg geboren kindje.
Maar dolblij met onze Donna! Ze doet het zo goed en is al van de ademhalings ondersteuning af.
Alleen nog moeite met de voeding. Een week wordt ze al bijna.
We hopen dat ze het zo blijft doen en wij over een tijdje lekker met ons gezin, in ons nieuwe huis kunnen gaan genieten.
♡♡♡