Veel bloedverlies, opgenomen in ziekenhuis.

Daar lig ik dan, al een 1,5 week.
Opgenomen in het ziekenhuis met onverklaarbaar veel bloedverlies
Zaterdag 9 juli begon als een gewone dag. We zijn ondertussen bezig met het verbouwen van ons huis.
Ik doe niet veel, ik zorg voornamelijk voor de broodjes en kleine materialen af en toe.
In de avond komen de mannen thuis en gaan we lekker frietjes eten
Na het eten sta ik op om mijn handen te gaan wassen.
Op het moment dat ik op sta, voel ik iets druppelen. Nou eerder stromen.
Ik houd het met mijn hand tegen en ren naar de wc. Bloed.. zoveel bloed stroomde eruit. Ik roep mijn man en zeg kom gauw en bel
het ziekenhuis. Op dat moment ben ik 29 weken en 2 dagen zwanger. Te vroeg.
Denk ik alleen maar. Ik mag gelijk naar het ziekenhuis komen. Mijn ouders gebeld of ze
aub naar mij willen komen want de kinderen moeten nog naar bed verzorgd worden.
Eenmaal in het ziekenhuis werd ik gelijk aangesloten aan de ctg en werd een infuus geprikt.
Tevens werd het bloed gecontroleerd, ook of het afkomstig is van mij of de baby.
Het blijkt al gauw mijn bloed te zijn, gelukkig maar. De ctg loopt en daar is haar hartje.
Ze blijkt het goed te doen. Helaas moest ik met deze termijn naar een ander ziekenhuis, dus werd ik
per ambulance overgedragen. Mocht ze geboren worden dan is daar de plek waar we in goede handen zijn.
Het bloed blijft eruit stromen. Echt geen beetjes. Helderrood en met stolsels.
In het andere ziekenhuis maken ze een echo en doen ze vaginaal onderzoek.
Alles ziet er prima uit. Ze kunnen nog niet verklaren waar het bloedverlies vandaan komt.
Inmiddels lag ik weer op de verloskamer en lig ik uren aan de ctg. Ik heb wel wat last van harde buiken.
Helemaal gestresst werd ik van alles. Maar ik moet me rustig houden.
Ze hebben de volgende dag weer een hele planning van onderzoeken, echo's etc.
Maar niks te zien. Ze kunnen het niet verklaren. Het maakt het ergens allemaal lastiger.
Hoe kan dat toch? Zoveel bloed verliezen? Ik heb tijdens mijn vorige zwangerschap nergens last van gehad.
Het enige dat toen ontdekt is, tijdens de keizersnede dat ik een uterus bicornis heb. Een tweehoornige baarmoeder met
een gedeeltelijk tussenschot. In de volgende dagen worden er heel wat dingen besproken
en worden we voorbereid op een eventueel te vroeg geboren kindje. Heftig.. heel heftig.. wij hopen alleen maar
dat dit meisje echt nog wilt blijven zitten! Tevens krijg ik 2 prikken voor de longetjes te
rijpen. Daarnaast krijg ik weeën remmers omdat die harde buiken toch erg aanwezig waren.
Mijn partner mag bij me blijven, stel er gebeurd iets is die daar. Het is namelijk dik 30 min rijden tot aan het ziekenhuis.
Onze dochter is in goede handen bij oma en opa.
Na een aantal dagen lijkt het bloedverlies minder te worden, ze controleren iedere dag alles. Het is stabiel en mag
dan ook naar huis. Yes! Wat een opluchting. Thuis zet ik de rust voort en doe echt helemaal niks.
Wel zwaar met een kleintje die volgende maand 2 jaar wordt. Ook zij eist haar aandacht.
Maar oh wat is ze lief voor mama!

Helaas was de thuiskomst van korte duur, de volgende dag begon het weer opnieuw erg te bloeden.
Ze zeiden dat ik altijd aan de bel moest trekken. Ik had sowieso die dag een controle weer staan.
Toch duurde me dat te lang en ben ik gaan bellen. Ik kon gelijk komen en ze hebben me weer onderzocht.
Ik had wel al een gevoel dat ik daar moest blijven. En jawel hoor.. ze willen me weer opnemen.
Ik ben nu weer een week hier. Ik lig heel veel uren aan de ctg en krijg om de zoveel dagen een echo.
Heb langzaam een ijzer tekort en vit b 12 te kort. Dit wordt aangevuld middels een infuus en een injectie.
Het bloedverlies gaat op en af. Ik durf bijna niet meer te zeggen als het minder wordt. Want op het moment
stroomt het er weer uit. Ik heb een zware dag weer. Hoelang moet ik nog blijven? Het is het allerbeste natuurlijk...
Ik wil zo graag naar huis. Ik wil dat het stopt. Ik wil
dat de baby nog blijft zitten. Ik wil dat alles goed komt. Ik wil nog genieten van die weken zwanger zijn.
Ik wil bij mijn gezin zijn. Bij mijn andere kindje. Ik mis haar zo. Gelukkig komt ze zo weer even op bezoek.

Volgende week gaan we verhuizen. Naar ons huis. Ik zal waarschijnlijk niet meer in ons appartement komen.
Best een vreemde gedachte. Morgen ben ik 31 weken zwanger. Met 32 weken mag ik weer terug
naar het andere ziekenhuis. Dichter bij huis. Dat is voor nu mijn streven. En dan hoop ik toch echt dat ik
nog mag thuiskomen... ik zie het niet zitten om hier nog weken te verblijven. Stel onze baby blijft fijn in de buik tot 38 weken.
Dat is nog een hele lange rit.

We hopen het beste. We hopen op een gezond kindje.