Ups en downs

We hebben nog lekker vakantie en hebben heerlijk genoten van het op vakantie zijn. Het vakantiehuisje van pake en beppe. Pake had het terras afgezet met op hun zij-liggende deuren. Dat was echt geweldig, want hierdoor kon ons meisje in en uit de keuken kruipen, zonder dat we ons zorgen hoefden te maken over waar ze uithing. Heel wat dagen hebben we zo lekker buiten doorgebracht.

Ik durfde af en toe weer een gekke sprong en een sprintje te nemen (dankzij dat geweldige middel dat ik nu al weken gebruik) en toen kwam zaterdag. Ik 's ochtends trouw mijn pilatesoefeningen doen en merkte dat ik al wat stijfjes was, maar ja, gewoon nog even afmaken en daarna schoot het mij in mijn rug en ik heb er nog last van. De pijnscheuten stralen uit tot aan mijn voet en met liggen en bewegen, paracetamol en tijgerbalsem kom ik mijn dagen door. Op het werk ben ik weer volledig aan de slag. Nou ja, minus mijn dagje dat ik officieel ouderschapsverlof op wil nemen. Mijn werkgever doet moeilijk over de opname van mijn ouderschapsverlof en ziet mij liever ontslag nemen voor die ene dag, dus in mijn vakantie daar gesteggel om. Nu kreeg ik uiteindelijk alles netjes zwart op wit aangeleverd en schoot het mij meteen in mijn rug. Stress? Het zou kunnen. Feit is wel dat ik mij een beetje zorgen maak. Alhoewel ik weet dat het stukken beter ging met mij, maar blijkbaar houdt ik mijn spieren in mijn onderlijf nog steeds strak aangespannen en moet ik meer ontspannen. Maar hoe doe je dat? Moet ik naar de fysio, het bekkencentrum een haptonoom, een spierverslappend middel...Ik pieker mij suf. Ik wacht en slik de paracetamolletjes nog wel even door en hoop dat dit een tijdelijk iets is. Ik zeg niks.....ssssstel je voor, dat ze dit op mijn werk weten. "Zie je wel, ze is nog lang niet beter!" Ik wil graag beter zijn en vecht er voor, maar het is wel eens moeilijk. Daarbij komt dat ook het persoonlijke leven om de hoek, want wat zou ik zo graag mijn kleine meisje nog een broertje of zusje kunnen geven. Mijn gebedjes houden niet op en ik blijf aan de deur vragen, zeuren tot ik beter ben. Tot mijn man weer aan mij durft te zitten, omdat hij niet meer bang hoeft te zijn dat ik zwanger wordt en mijn lichaam helemaal aan diggelen komt te liggen.

Ik wacht en hoop en morgen wil ik opstaan met nieuwe moed. Nu op naar boven en naar bed en nog even boven het bedje van mijn liefste meisje zwijmelen. Weltrusten.