Elf maanden en zindelijk worden...

Een tijdje geleden had ik een potje gekocht. Het was zo’n
potje waar je het binnenste gedeelte uit kon halen, want die zijn zo handig als
je hem moet omspoelen. Ik zag ze ergens in de aanbieding ook nog, dus had er meteen twee gekocht. Voor
elk toilet eentje. Nu had ik Annemiek er al twee keer op gezet om te kijken hoe
ze erop zat en reageerde. Ze is zich er nu nog niet zo bewust van en vind alles
interessant, dus dat potje was ook weer reuzeleuk voor haar. Ze moest lachen
toen ze erop zat.

Vanochtend moest ikzelf nogal nodig plassen en had ik op de
vroege morgen een idee, want wat moet je op een potje…juist: plassen! Dus ik m’n
plas op houden en Annemiek het bed uitgevist. Zij de luier af en ik zette haar
naast mij op de pot en ik ging op het toilet. Ik plassen, want tja, ze moet ten
slotte wel weten wat er gebeurt en hoe je dat moet doen. Ik ben klaar en hoor
ineens een straaltje gaan bij haar in het potje! Woeheeee, ik helemaal
enthousiast (ja weet het, toevalstreffer, maar toch) Meteen papa bellen die nog
geen 10 minuten onderweg naar zijn werk was. Haha…ze heeft geplast op de pot!
Nee zeg, ze heeft ook nog een poepje gedaan! M’n kleine meid zat te lachen dat
we papa aan het bellen waren en even later keek ze blij naar haar hoopje in de
pot, geen idee of het aankwam, waarom dat nu zo geweldig was wat ze had gedaan,
maar ik voelde me zo blij, dat ik bijna een foto had genomen van het resultaat.
Ware het niet, dat ik mij bedacht, want wie wil dat nu in het babyfotoboek gaan
zitten bekijken! Jekkie!