‘Alleenstaande’ getrouwde moeder voelen..

Hoi dames,

Ik heb al eens eerder iets geschreven over mijn situatie maar vandaag was weer zo’n dag waarop ik huilend wakker werd en ik het gewoon even kwijt moet.. Ik ben getrouwd, na een miskraam zwanger van mijn eerste kindje/dochter en ik ben stiefmoeder van twee kinderen van 10 en 12. De jongste vindt mij leuk, vindt het fijn om bij mij te zijn, moet soms nog wat wennen aan de nieuwe situatie (sinds 2 jaar) maar kijkt uit naar haar kleine zusje. De oudste is bot, gemeen, haatdragend en doet er alles aan om mij zo duidelijk mogelijk te maken dat ik en de baby ongewenst zijn. Hij heeft duidelijk psychische problemen, kan zich niet gedragen in gezelschap en begint nu ook langzaam te puberen. Met hem praten is bijna onmogelijk, want hij kijkt je niet aan, reageert niet, negeert je of lacht je recht in je gezicht uit. Dat geldt niet alleen voor mij; ook tegen zijn vader, de jongste en de hele directe omgeving. Hij is een slimme jongen en op school gaat het prima. Zijn moeder zegt ook dat hij zich voorbeeldig gedraagt en dat ik het probleem ben, mijn aanwezigheid. Sinds ik zwanger ben en hij tegen mij zegt dat hij de baby niet wil, er niks mee te maken wil hebben etc, ben ik erg bang geworden dat hij me pijn zal proberen te doen, fysiek en daarmee de zwangerschap schade kan toebrengen. Dat is niet alleen gebaseerd op uitspraken, ook op zijn gedrag. Hij doet zonder schuldgevoel iemand pijn als hij vindt dat dat oke is. Vanwege mijn angst, mijn man die volhoudt dat hij geen problemen heeft en mij nooit pijn zou doen en het gedrag jegens mij en de stress en het verdriet dat mij dat oplevert wonen we niet samen. Als de kinderen bij hem zijn, de helft van de tijd of meer ivm co-ouderschap, ben ik alleen in mijn eigen huis. Steeds vaker word ik huilend wakker, me beseffend dat ik alleen ben met het kindje in mijn buik. Dat hij, ondanks dat de situatie ook voor hem niet fijn is, ervoor kiest om geen hulp te accepteren en te blijven zeggen dat het wel goedkomt. Dat ik hem vier weken niet zie, nu de kinderen zomervakantie hebben. Wat me echt verdriet doet is dat de jongste, waar ik wel geregeld contact mee heb, aangeeft dat ze me mist, dat ze straks ook bij de baby wil zijn en wat ik nog het ergste vind, dat ze aangeeft dat haar broer ook zo gemeen doet tegen haar en dat papa daar niks aan doet. Als papa dan wel probeert te praten, lacht hij hem gewoon uit en negeert hij hem. Dan probeert papa maar niet meer want hij luistert toch niet.

De situatie voelt inmiddels onmogelijk en ik voel me zo ontzettend alleen staan. Ik heb geregeld nachtmerries over de situatie en schrik dan huilend wakker, om te zien dat ik alleen ben. Ik weet echt niet meer wat goed is en wat niet en wat ik nog moet beginnen. Ik ben zo bang om bij hem in de buurt te zijn, oprecht bang dat een joch van 12 me een duw geeft om te zorgen dat dat ongewenste kind er niet komt.. Ik voel zo mee met zijn zusje, die wel graag wil maar vaak de dupe wordt van zijn gedrag. En ik ben soms zo boos op mijn man.. hij zegt hulp te gaan zoeken als school weer begint maar ik heb dat al zo vaakgehoord dat ik het en niet meer geloof en ergens ook denk dat ik er klaar mee ben en het voor mij niet meer hoeft.. Lang onsamenhangend verhaal, maar ik moest het even kwijt, word er soms radeloos van.