De laatste kans.. mislukt

Vier maanden geleden werd na een hele ongezonde zwangerschap ons kindje drie maanden te vroeg geboren. Drie maanden stress, verdriet, ziekenhuis. Mijn man plande meteen de sterilisatie, dit wou hij nooit meer meemaken. En hoe vreselijk het ook was, die periode, ik zou zo graag nog een kindje willen. In juni een menstruatie, 5 dagen. Drie weken later weer, vijf dagen lang. Anderhalve week later weer, al vier dagen lang. Ik weet niet waarom, maar ik doe een test en die spat van het scherm, absoluut positief. De krampen zijn er. Het bloeden blijft. Mijn man zegt enkel 'Het had ook nooit mogen gebeuren, dus het is beter'. En ik heb verdriet. Ik hoop dat de echo verkeerd was. Ik hoop dat het HCG gestegen is, al zie ik mijn test vager worden. Mijn laatste kans om een goede, gezonde, fijne zwangerschap mee te mogen maken.. weg.. En mijn man heeft nog geen één keer gevraagd hoe het met me gaat, want hij is blij dat het er niet meer is.

1956 x gelezen, 1

In Overig

reacties (12)


  • Jeppie

    Dit is echt een verdrietige kwestie. Voor jou, omdat jij nog zo graag een kindje wilde. En voor hem, omdat hij dat niet wilde, en je toch zwanger werd.

    Ik denk dat er eens goed tussen jullie gesproken moet worden, over wensen, verlangens en behoeften. Hij kan dan vinden dat het beter is dat het is misgegaan, maar jouw gevoel van verdriet en gemis kan hij misschien wél erkennen.

    En andersom: ik begrijp dat jouw man heel angstig was voor een nieuwe zwangerschap, en als het dan - voor hem ongepland en ongewenst- toch gebeurt, kan hem dat best veel stress en angst geven. En dat is iets waar jij je dan weer bewust van zou moeten zijn.

    Met praten hoeft het nog steeds niet zo te zijn dat hij alsnog dat kindje gaat willen waar jij zo naar verlangt. Er kan wel meer verbinding, begrip en een betere communicatie ontstaan. Voor een duurzame relatie is dat erg waardevol.

  • Hopesanddreams

    Wat een fijne reactie, dankjewel!

  • Canimelif

    Jeetje wat moeten jullie veel mee maken.

    Ik denk dat jullie allebei veel moeten verwerken. Praat daar samen rustig over. Zonder te oordelen over de manier waarop een ander iets verwerkt. Dat is voor iedereen persoonlijk.

    Gefeliciteerd met jullie kindje. Wat fijn dat het na een zware zwangerschap en slechte start toch beter mag gaan.

    Veel sterkte hoor!!

  • Canimelif

    Jeetje wat moeten jullie veel mee maken.

    Ik denk dat jullie allebei veel moeten verwerken. Praat daar samen rustig over. Zonder te oordelen over de manier waarop een ander iets verwerkt. Dat is voor iedereen persoonlijk.

    Gefeliciteerd met jullie kindje. Wat fijn dat het na een zware zwangerschap en slechte start toch beter mag gaan.

    Veel sterkte hoor!!

  • Rose~

    ohhh wat erg dit! Mij is altijd verteld dat een baby op 29 en 30 weken met longrijping zeker meer dan 95% kans op overleven heeft. Nu lees ik dat er al 2 overleden zijn. Ik krijg hier kippenvel van. Dit wil je echt niet mee maken en gun je je ergste vijand zelfs niet toe! Hoop echt dat je een 2e gezonde baby krijgt.. je vriend zal wel bij komen, geef hem gwn wat tijd.

  • Hopesanddreams

    De arts zei tegen ons dat overleven en een kans om een kwalitatief leven te hebben heel anders zijn. Zo had ik het nooit bekeken en ik zelf had met die 30 weken ook het beeld ‘groeien en het komt goed’. Gelukkig is het bij ons goed gekomen maar het kan heel anders gaan inderdaad.. dankjewel!

  • Bytez14

    Mijn 1e kindje is geboren met 28 weken en 5 dagen, waarna hij 6 dagen heeft geleefd. Mijn 2e zwangerschap duurde 41 weken. Er zijn veel mogelijkheden om een 2e vroeggeboorte te voorkomen. Misschien dat je deze samen met je man kan doornemen. Wellicht dat hem dat moed kan geven. Zo is mij verteld dat het innemen van een bepaalde hoeveelheid kinderasprine bijvoorbeeld de doorbloeding van de placenta kan verbeteren. Je kunt dit soort gesprekken in het ziekenhuis voeren, valt onder de nazorg volgens mij. Wel een lastige situatie, want jullie hebben allebei begrijpelijke emoties.

  • Hopesanddreams

    Wat vreselijk voor je, ik hoop dat je en jullie het een plekje kunnen hebben geven. En wat mooi dat je daarna een zwangerschap hebt mogen hebben tot 40+ weken. Mijn eerste dochter was inderdaad ook 41 weken en deze zwangerschap had ik ook de aspirine. Door domme pech, kans van 0,001 heb ik bloedingen gekregen waardoor de placenta losscheurde en de kans dat dat nog eens gebeurt is ontzettend minimaal gelukkig.

  • Palmpje12

    Oh wat heftig zeg. Kan me heel goed voorstellen dat je na zo een gebeurtenis roept dat dit nooit meer hoeft. Maar je na een tijdje er anders over gaat denken. Maar je man snap ik ook echt niet.. als ie echt geen kind meer wilde had ie zich een rubbertje om moeten doen. Maar nee schijnbaar ook niet gedaan anders had jij waarschijnlijk geen positieve test gehad. Jammer dat hij jou daarin zo laat vallen. Jullie hebben het samen meegemaakt en samen onbeschermde seks gehad. Heel veel sterkte gewenst ❤️

  • Baby.wens

    Zo, die man van jou had ik een schop onder z'n reet gegeven, en niet zo'n beetje ook. Wat een walgelijke reactie van hem zeg en ontzettend rot dat hij niet even aan je vraagt hoe je je voelt. Ontzettend egoïstisch en onvolwassen... Vreselijk

    Hebben jullie de ingreep van jouw man wel goed besproken met zijn tweeën of was het meer zijn keuze, en daarmee was het gesprek gedaan?

  • Hopesanddreams

    Het is meteen gepland nadat ons zoontje geboren werd en ja, toen riep ik ook ‘dit wil ik nooit meer hoeven meemaken, zoiets traumatisch’. En juist daarom denk ik nu, ik zou zo graag nog een kans willen om het goed te laten zijn.

    Ik was al bang dat ik te emo was om zijn reactie te begrijpen ofzo, dankjewel! Hij verdient een schop 🦵