Met alle gekte weer rond deze zwangerschap, had ik er nog niet bij stilgestaan dat ons oudste dochter ondertussen al 5 jaar geleden overleden is. 5 jaar! Ik draai in mijn hoofd als ik eraan denk. Het lijkt nog steeds zo kort geleden.. ik heb zo nog wat spulletjes en kleertjes van haar, die nu passen voor ons dochtertje van 3. Als we dan vertellen over haar zusje, en de foto's laat zien vertelt ze over haar precies of ze mekaar hun hele leven kenden. Soms belt ze dan alsof naar haar zus, wat super schattig is, en toch breekt er stilletjes iets in mij. Want ze is er niet, en ze zal er ook nooit meer zijn in dit leven. Ik vraag me nog steeds af hoe ze zou opgroeien, nu zou ze 11 moeten worden. Zou het echt een mamatje zijn voor haar kleine zusjes, of eerder de stoere grote zus met wie ze kattenkwaad uithalen? Het blijft bij dromen en verbeelding natuurlijk. Al is het wel speciaal om ons dochtertje van 3 te zien, die nog steeds veel gelijkenissen heeft, zelfs de manier van praten. Maar natuurlijk een heel andere persoonlijkheid, wat ze uniek maakt. Soms vraag ik me af, want ik geloof dat ons meisje in de hemel is, of ze weet dat ze nog zoveel zusjes erbij heeft. Met deze gedachte sluit ik af, hopend en gelovend dat we mekaar nog mogen terugzien
reacties (6)