Familie heeft onbegrip bij bekendmaking zwangerschap

Ik begrijp het gewoon niet.
Vroeger heb ik op de kinderen gepast van me zussen. Ik deed alles voor mijn moeder en zussen.
Op gegeven moment ging ik niet meer met plezier na ze toe. Ik kon mezelf niet zijn bij hun. Waarom ik niet graag met plezier naar toe ging. Ik werd totaal genegeerd en als ik iets zei, kreeg ik afkeurend reacties van hun. Voor mijn nichtje en neefjes bleef ik contact met ze houden.

Wat me echt heeft gekwets is de gebeurtenis op kerstavond.
Ik heb op kerstavond verteld dat ik zwanger was. De eerste reactie van mijn moeder ik kreeg een afkeurende blik en ze maakte opmerking of ik het kind moest houden. Me zussen feliciteerde me niet eens. Ze liepen weg. Eentje rolde met haar ogen. Me zwagers waren beetje geshockeerd wat logisch is maar ze reageerde wel normaal. Mijn kleine nichtje en neefjes reageerde leuk. Na 10 min later kreeg pas felicitaties van 2 zussen, maar het was totaal niet oprecht.

Op gegeven moment kon ik me tranen niet inhouden. Het voelde zo k* aan. Ik ben naar boven gelopen heb ff flink zitten janken in mijn eentje. Toen ik gekalmeerd was ben ik naar me moeder gelopen. Ik zei tegen haar dat ik haar reactie niet zo leuk vond alsof hij ongewenst is.
Toen kreeg 3 schreeuwende zussen tegenover me. Er werd uur lang beschuldigd, leugens verteld en geschreeuwd tegen me.
Ik was al weken aan het voorbereiden hoe ik het moest vertellen. Ik snap dat je in shock bent maar dat je op kerstavond tegen me schreeuwt, liegt, beschuldigt en geen enkel steun of begript toont vind ik echt pijnlijk.

Ik heb ook op kerstavond, 1e en 2e kerstdag non-stop zitten huilen in mijn eentje en nu dat ik erover typ vloeien de tranen weer.

Ik heb het maar moeten accepteren dat ik en de kleine nugget niet de steun krijgen van zijn tantes. Misschien is het beter zo maar het doet op een andere manier toch pijn.
Ik moest ff dit kwijt