Update

Hoi meiden,

Heb al die tijd wel meegelezen, maar niet de energie gehad om mee te schrijven, of überhaupt een blog te schrijven, want die zou wel heel lang worden op een gegeven moment... Nu toch maar even in t kort, voor zover dat mogelijk is dan.

Na de echo waarop geen kloppend hartje meer te zien was, afgewacht, ik dacht dat ik de miskraam achter de rug had. Bij de poli voor herhaalde miskramen geweest, daar een controle-echo gehad, bleek t er allemaal nog te zitten, nog een week afgewacht, kwam niet vanzelf, medicatie gekregen om t op te wekken, daardoor zo ongeveer een bevalling gehad (hele dag weeën), controle-echo twee dagen later was goed. Op mijn verzoek voor de zekerheid anderhalve week later nog een controle-echo (ondanks dat de gyn er haar handen voor in het vuur durfde te steken dat t goed was): was niet volledig weg en de volgende dag lag ik op de OK voor een curettage. Anderhalve week later ineens weer kramp en bloedverlies: terug naar t ziekenhuis, echo zag er goed uit, mooi dun bms, geen idee waar t bloedverlies vandaan kwam, en nu, twee weken later, had ik ineens het gevoel dat ik een ovulatietest moest doen en....een smiley!!! Sinds jaren heb ik dus blijkbaar weer een cyclus! Dus...toen heb ik m'n NOD maar weer ingevuld.
Ondertussen de uitslagen van de chromosomenonderzoeken, schildklier en stollingsafwijkingen binnen, die waren allemaal goed. In september homocysteÏne-onderzoek (12 weken na stoppen foliumzuur) en in oktober antifosfolipidenonderzoek (3 maanden na daadwerkelijke miskraam, dus na curettage.
Dus...heb een behoorlijk heftige periode achter de rug, na die 'bevalling' even ingestort maar inmiddels m'n werkuren weer aan t uitbreiden, nu 5 uur per dag dus t gaat weer de goede kant op. Gelukkig krijg ik goede hulp van de maatschappelijk werkster uit t ziekenhuis. Heb de stap naar haar toe toch maar gezet, en zeker geen spijt van!

En nu...ik ben vooral nog erg moe, het is ook nog een beetje druk in m'n hoofd, al ben ik eigenlijk niet meer emotioneel. Heb blijkbaar even genoeg gehuild. Op dit moment stuiter ik tussen blij (een positieve ovulatietest) en bang (wat nou als ik zwanger ben strakjes, ga ik dat dan wel trekken met weer die angst dat t mis kan gaan). De kans dat ik nu ineens spontaan zwanger zou raken lijkt me niet bijster groot, maar ik moet zeggen dat het sprankje hoop dat nu weer boven komt me wel goed doet. Hoop alleen dat ik t trek als dat sprankje straks weer platgestampt wordt...

LIefs, Hannah

P.S. Ondanks dat ik niet gereageerd heb de laatste maanden, ik heb wel onwijs met jullie meegeleefd! Super dat jullie zwanger zijn / zijn bevallen. Verschrikkelijk als de pogingen voor de duizendste keer zijn mislukt...