Update

Hoi dames,

t Is echt heel lang geleden dat ik een blog heb geschreven, daarom nu even een update van de afgelopen maanden. De laatste keer schreef ik dat we na onze vakantie eindelijk aan IVF zouden gaan beginnen. We hebben een heerlijke vakantie gehad op Corfu (maar dat is al weer heeeeel lang geleden). Toen we terugkwamen kreeg ik een echo om te bekijken of ik direct met de hormonen voor IVF kon beginnen of dat ik eerst een kuurtje Provera moest slikken om m'n menstruatie op te wekken. Wonder boven wonder zat er, op dag 21 in m'n cyclus, een ei dat op springen stond! Het was toen 2 1/2 jaar geleden dat ik een spontane eisprong had gehad, dus we waren heel erg verbaasd maar ook heel blij. Profiteren van t ei dus, maar uiteindelijk toch ongesteld dus starten met de IVF. Voor de zekerheid een uitgangsecho, die was goed, dus ik kon aan de hormonen. Starten met Gonal F 125IE, en na 5 dagen ben ik ook Cetrotide gaan spuiten. Op dag 13 van m'n cyclus de punctie. Ik was vooral heel gespannen, maar de pijn viel me eigenlijk wel mee. Er zijn 10 follikels aangeprikt, waar 9 eitjes uitkwamen. Hiervan werden er 7 bevrucht, allemaal goede kwaliteit, waarvan er één 3 dagen later is teruggeplaatst. Er werden er 6 ingevroren maar later bleek dat er bij het invriezen 1 rietje was gebarsten, dus nu 5 embryo's in de vriezer.

De terugplaatsing was trouwens hel. Deed meer pijn dan de punctie. Heeft ook een eeuwigheid geduurd voor t er eindelijk inzat, en heb daarna nog anderhalve dag kramp gehad. Was echt niet grappig. Gyn stelde voor, mocht t nu niet lukken, dat ze eerst een kijkoperatie wilde doen om te zien hoe het er bij mij van binnen allemaal uitziet.

Helaas werd ik ongesteld, het begon 12 dagen na de terugplaatsing al een beetje, maar pas toen ik 3 dagen later stopte met de utrogestan brak het echt door. Ik durfde ook niet eerder te stoppen, want stel je voor he? Misschien is t toch nog gelukt.

Toen ik ongesteld werd heb ik t ziekenhuis gebeld, om een belafspraak te maken om te bespreken hoe nu verder. Dat duurde natuurlijk weer een paar weken en toen ik de gyn sprak (weer een andere natuurlijk) vertelde ze dat het team had bedacht een 'proefterugplaatsing' te doen omdat ik er zo bang voor was. Nu was ik er niet bang voor, maar ik had ervaring met de IUI's en die waren ook behoorlijk pijnlijk, dus nee, ik ging er niet huppelend naar toe. Maar zo'n proefterugplaatsing leek mij niet bijster zinvol. Wat gaan ze dan zien / merken wat ze tijdens die 6 IUI's en die terugplaatsing niet hebben gezien / gemerkt? En daarnaast, als het voor mij een doel heeft (dus inseminatie / terugplaatsing, heb ik het er wel voor over om pijn te hebben, maar wél pijn hebben maar géén resultaat in de zin van een kans op een zwangerschap...nou laat maar.... Uiteindelijk besloten tot een kijkoperatie, ook omdat ik een curettage heb gehad, dun baarmoederslijmvlies heb en het baarmoederslijmvlies ook onregelmatig groeit. Ik was bang voor verklevingen.

De kijkoperatie werd de volgende cyclus gedaan. Zowaar deed mijn lichaam wat t moest doen, en had ik de ronde na de IVF 'gewoon' een cyclus van netjes 4 weken. Gelukkig was er plek, want dat is dan nog maar weer de vraag...je moet bellen op de eerste dag van je cyclus, de kijkoperatie moet dan tussen dag 4 en 9 plaatsvinden en ze doen ze 1 dag in de week...spannend dus!

Ik heb gekozen voor een ruggenprik, dan kon ik tenminste meekijken. Wilde graag zelf zien hoe het in elkaar steekt. Ruggenprik was eng maar viel me mee. Operatie zelf verliep goed. Er was een verdikking te zien in m'n baarmoedermond, aan de linkerkant, waarschijnlijk littekenvorming door de curettage. Dit is waarschijnlijk de oorzaak dat de inseminaties en terugplaatsing zo moeizaam verliepen. Er is gelukkig wel genoeg ruimte naast, dus het hoefde niet weggehaald te worden met risico op nog meer littekenvorming en verklevingen. Verder waren er geen bijzonderheden te zien gelukkig. Ze heeft een soort 'routebeschrijving' gemaakt: rechts aanhouden en over een hobbeltje heen, en dan hopen dat de volgende terugplaatsing soepeler gaat.

Toen weer wachten op m'n menstruatie. We mochten deze ronde niet proberen ivm de operatie, dus verplicht rust. Zowaar werd ik weer ongesteld, ik begon weer vertrouwen te krijgen in m'n eigen lichaam. Superfijn om te weten dat t weer werkt zoals het moet werken. Ziekenhuis gebeld en een afspraak gemaakt voor een eerste echo op dag 12 van m'n cyclus. Het plan was om in mijn natuurlijke (woehoe!) cyclus het embryo terug te plaatsen, ik moest dan alleen Pregnyl spuiten.

Nou, op dag 12 zat er nog niets, op dag 15 ook niet, op dag 18 een follikel die toch wel 11 mm leek te zijn, dus heel hard hopen dat ie door zou groeien. Op dag 21 helemaal niets te zien, dus die follikel van 11 mm waren er waarschijnlijk 2. Ik moest bloed gaan prikken en zou 's middags teruggebeld worden over hoe nu verder, want zo werkte het niet. Waarschijnlijk een kuurtje Provera en dan de volgende cyclus met hormonen aan de slag. Nou, ik heb de ogen uit m'n hoofd gehuild op weg terug naar huis. Zo verdrietig, boos, machteloos. Waarom ligt die cyclus nu ineens weer plat? Ik dacht echt dat m'n lichaam weer werkte, maar nee dus...

's Middags uiteindelijk maar weer zelf het ziekenhuis gebeld, want ze hadden niet gebeld tussen de afgesproken tijden (wat helaas vaker voorkomt, echt zwaar frustrerend). Assistente gesproken en zij vertelde dat ik meteen door mocht! Hoe bedoel je emotionele rollercoaster?!? Ik blij natuurlijk, alles beter dan weer een menstruatie op moeten wekken met die Provera-troep wat dan weer een eeuwigheid duurt.... Ik kon 's middags meteen langs de apotheek Progynova ophalen. Het is de bedoeling dat dit mijn baarmoederslijmvlies dikker gaat maken, en dan heb ik verder geen groeiend ei nodig, maar plaatsen ze het embryo terug als het baarmoederslijmvlies dik genoeg is. Nou blijft mijn slijmvlies altijd vrij dus, zit net op de ondergrens, dus ik heb wat hoop dat t hiermee dikker wordt waardoor de slagingskans misschien wat groter wordt?

Nu ja, dit is waar we op dit moment staan. Gisterenavond het eerste pilletje Progynova geslikt, volgende week donderdag weer naar t ziekenhuis om te kijken of t slijmvlies goed groeit, en dan hopelijk toch nog een terugplaatsing.

Emotioneel heb ik wel een zware periode gehad, met flinke ups en downs. Het helpt zeker niet dat 'iedereen' in m'n omgeving zwanger is: collega, twee buurvrouwen die ik zie slepen met boxen en ledikantjes, en als klap op de vuurpijl m'n schoonzusje... t Is vrij pittig merk ik, voel me vandaag wel weer ok, heb t idee dat we weer ergens naar toe werken nu, maar ik heb me de laatste maanden regelmatig afgevraagd hoe lang ik dit nog vol ga houden.... Het wordt wel een keertje tijd dat t gaat lukken na 3 1/2 jaar wachten waarvan ruim 2 jaar in de MMM.

Maar goed, we gaan er weer voor! Ik vind het op zich wel fijn dat ik nu weer iets concreets kan doen: 3 keer per dag een pilletje slikken. Beter dan zonder er invloed op te hebben wachten op een lichaam wat niets gaat doen... Heb ook weer hoop dat t kans van slagen heeft gelukkig.

Ik ga kijken of t lukt om hier weer wat actiever aanwezig te zijn, enneh...voor alle dames die ik de afgelopen tijd niet heb gefeliciteerd met een zwangerschap of geboorte: van harte! En voor alle dames bij wie het (nog steeds) niet gelukt is: heel veel sterkte, eens is ook de beurt aan ons!

Liefs,

Hannah