Mamma naar de dokter

Sinds de geboorte van Nora heb ik mijn ups en downs. Vooral diepe downs met paniekaanvallen. Al maanden ben ik aan het tobben. Alleen, met familie / vrienden en ook met hulp van de therapeut. Maar helaas blijkt de therapeut niet vergoed te worden en zit ik met een stapel rekeningen van bijna €500,-.

Dat in combinatie met een man die zijn baan kwijt is na 20 jaar, omdat de zaak failliet is gegaan...geeft een hoop stress. De therapeut was zo lief om voor te stellen dat ik zelf maar moest kijken wanneer ik zou betalen, al deed ik er maanden over. Maar ook dat gaat niet. Ik kan niet geld uitgeven dat ik nodig heb voor mijn gezin. Vooral niet nu waarschijnlijk ein-de-lijk mijn vloeren en balken van het huis vervangen gaan worden. Ons spaargeld gaat er hard aan en natuurlijk kan ik geld lenen, maar ook dat zal een keer terugbetaald moeten worden.

Helaas moet ik daarom dus noodgedwongen stoppen bij deze therapeut, die mij al zo goed geholpen heeft.

Na mijn verlof heb ik 3 weken gewerkt. Ik stortte in. Zat 3 weken thuis. En nu probeer ik 3x in de week 2 uurtjes therapeutisch te werken. Dat wil zeggen: aanwezig zijn. Dit voorkomt dat de drempel om de deur uit te gaan te hoog wordt. Maar afgelopen maandag vroegen collega's iets te ver door wat betreft hoe het met mij gaat.

Ik ben gaan huilen en kon niet meer stoppen. Mijn collega's gaven aan dat ik zo niet door kon gaan. Dat ik in het diepe lig zonder zwemdiploma. Dat ik het allemaal zo graag zelf wil oplossen, maar dat dit niet meer gaat. Ze hadden natuurlijk gelijk. Ik probeer van alles, maar het lukt mij niet om er écht weer bovenop te krabbelen.

Mijn collega's hebben mij zo'n beetje verplicht om de huisarts te bellen, daar zat ik dus dinsdagochtend. Compleet gestresst, omdat ik wachtruimtes natuurlijk he-le-máál niet trek. Zodra ik de dokter zag, begon ik weer te huilen: 'het gaat niet goed met mij dokter'. Een nogal overbodige opmerking eigenlijk.

De dokter verwijst mij door naar een psycholoog die wel vergoed wordt, want zo aantobben gaat natuurlijk geen dag langer.  Ook krijg ik andere medicijnen. Het komende jaar ga ik aan de antidepressiva. Ik schrik hier erg van: 'gaat het dan zó slecht met mij?!' Op welk moment is alles zo gaan lopen? Waar ging het mis?

Ik weet het niet.

En de dokter vindt dat ik dat ook maar eens moet loslaten: 'je wil teveel de regie hebben, dat gaat nu niet'. Hij heeft waarschijnlijk gelijk, maar dát is hoe ik altijd mijn leven heb geleid, de touwtjes in handen.En nu ik mij zo rot voel, moet ik die ineens loslaten, juist nu ik alle controle verlies.

Volgens de dokter moeten we nu niet kijken waardoor dit allemaal is gekomen, maar eerst eens zorgen dat de paniek doorbroken wordt en ik weer normaal functioneer. Daarna maar eens zoeken naar oorzaken.

Naar een nieuwe psycholoog, nieuwe lokatie, nieuwe mensen en wéér een wachtruimte. Ik raak al in paniek bij het idee. Maar ik zal móeten. Hoe dan ook...

Oh ja..en die medicijnen: 2 weken bijwerkingen! Misselijk, duizelig...en hoe erger de bijwerkingen des te beter schijnen de medicijnen aan te slaan. Pas na een week of 4-6 gaan ze aanslaan.

Dan ben ik ook nog eens mega-ongesteld geworden met heftige krampen EN blijken die pigmentvlekken die ik had een soort schimmel te zijn. Dus daar ook een kuur en een zalfje voor.

God wat voel ik mij ellendig. Maar ik wil proberen te denken aan het moment dat het achter de rug is.

Op naar betere tijden!