1 jaar lid van BB

Toch best een happening, 1 jaar lid van BB. En wat heb ik er al veel aan gehad!

Tijdens mijn zwangerschap alle kwaaltjes met elkaar delen en nu mijn meisje er eenmaal is delen we weer onze onzekerheden, verdriet en blijdschap. Heerlijk om steun bij elkaar te hebben, ondanks dat je elkaar niet echt kent. Fijn ook juist, omdat je elkaar niet kent en anoniem meer vragen durft te stellen die je misschien aan 'real-life-friends' niet stelt.

In mijn geval ben ik ook blij om af en toe andere huiselijke, lichamelijke of emotionele dingen te delen. En vooral bijzonder om te merken hoe je gesteund wordt met reacties en attente berichtjes.

Voordat ik zwanger werd zat ik al regelmatig in een emotionele achtbaan en toen eindelijk na 5 jaar en een hoop toeters en bellen bleek dat we écht een kindje gingen krijgen, begon de reis pas echt. De hele zwangerschap was spannend, ik kon níet geloven dat ik werkelijk een kindje zou gaan baren. Dit was toch niet voor mij weggelegd? Als ik de andere BBmeiden dan vol liefde over hun ongeboren kindje hoorde praten voelde ik mij onzeker, ik had die gevoelens niet zo. Niet omdat ik niet van mijn kindje wilde houden, maar ik durfde niet. Ik was er van overtuigd dat het op een bepaald moment allemaal een droom zou blijken.

Toen begonnen precies op de uitgerekende datum de weeen. Ik wist niet wat mij overkwam. Dit kon toch niet waar zijn. Ik ga toch niet een kindje krijgen. Dit kan niet. Andere vrouwen zijn wel zwanger. Andere vrouwen krijgen hun kindje. Maar ik toch niet. Onmogelijk.

De weeen waren niet bij te houden en ik raakte volledig in paniek. Maar daar was geen tijd voor. Iets meer dan drie uur na het eerste kleine rare gevoel was daar onze dochter. Ik begreep er niets van.

Dit gevoel bleef dágen. Als er aangebeld werd dacht ik keer op keer: 'zie je, ze komen haar halen'. Een vréselijk gevoel wat pas na een paar maanden wegging. Jammergenoeg kreeg ik er enorme paniekaanvallen voor terug. Zoveel van dit meisje houden, ik kán het soms niet aan!

Gelukkig verdwijnen de nare gedachten en gevoelens steeds meer en kan ik beter genieten van dit (Gods?) geschenk. Juist die nare gevoelens en stomme paniek zorgen er ook voor de mooie momenten - en dat zijn er sinds de komst van onze Nora, ons licht, veel - nóg meer te waarderen en intens te beleven.

Uit die achtbaan ben ik nog steeds niet gestapt, maar door erover te praten en schrijven met anderen die vaak ook soortgelijke emoties en gebeurtenissen hebben, wordt het makkelijker er mee om te gaan.

Bedankt lieve BBvrienden voor het afgelopen jaar. En óp naar het volgende,

CHEERS!