Verveling slaat toe

Nog twee weekjes, dat schiet natuurlijk al heerlijk op. Maar ik moet wel mijn best doen om nog echt te genieten. Eerst had ik nog niet echt een gevoel van 'wat wil ik graag mijn kindje in mijn armen houden', daar werd ik erg onzeker van. Ben ik dan een slechte moeder?

Maar nu komt dat gevoel wel. Het was ook niet zo dat ik er eerst geen zin in had, maar ik kon me er zo moeilijk iets bij voorstellen. Nu komt dat steeds meer. Hoewel ik nog steeds niet weet of ik over een zoontje of een dochtertje moet dagdromen.

Het huis is opgeruimd en begint inmiddels al weer rommelig en vies te worden. Ik word dan een beetje sip en denk: 'hoe vaak moet ik het nog schoonmaken tot Puk er is?' Maar ja dat maakt de dag er niet gezelliger op en zeker niet korter.

Ik kijk er nu ook steeds meer naar uit dat mijn mannetje thuiskomt, kan ik tenminste kletsen. Maar ja over wat? Ik beleef niet echt wat....

Dus ik ga mezelf even moed inpraten. Stel je voor de het nog 4 weken duurt! Dan houd ik dat nooit vol met zo'n humeur!!! Laat ik maar gewoon een beetje bezig blijven met kleine dingetjes en mezelf (nog maar eens) trakteren op veel chocola. Dat is altijd goed!

Bedenken we daarna weer een plan voor volgende week: gewoon elke dag 1 dingetje doen, dat houdt de stemming erin....

En zo eerst nog maar eens in Puks kamertje gluren...nog heel eventjes en dan ligt daar onze kleine wurm. Het blijft moeilijk voor te stellen...en als ik het probeer dan kriebelt het in mijn buik en prikken de traantjes in mijn ogen. Zou het dan echt? Na zoveel jaren wachten? Mogen wij dan echt straks ook genieten van ons gezinnetje? Het cadeautje zit nu nog stevig ingepakt, maar als mijn buik een strik zou hebben weet ik niet of ik mezelf zou kunnen bedwingen eventjes te gluren.

384 x gelezen, 0

In Overig

reacties (0)


  • cher85

    Hey, ik herken je gevoel helemaal.
    Kan me nog niet voorstellen dat de kleine meid straks in de bedje ligt, maar ik wil nu toch ook niet meer op d'r wachten. Zeker niet nu ik lees dat er al een aantal meiden in onze week bevallen zijn.
    En inderdaad.. Wat als het nog 2 weken langer duurt?! De tijd ging zo snel, maar sinds ik met verlof ben kruipt de tijd voorbij.
    Maar ja meis, we zullen toch moeten wachten. Veel succes ermee :) Liefs

  • snufenknuf5feb

    hee meis, ja die verveling herken ik wel! Op een gegeven moment kwam ik bijna niet meer buiten doordat mijn buik mijn mobiliteit beperkte en toen vloog ik af en toe ook tegen de muur op van de verveling. En dat je die moedergevoelens of dat verlangen niet zo sterk voelt, is volgens mij ook heel normaal. Je kunt je er immers niets bij voorstellen hoe het is straks een kleintje te hebben. Bij mij begon het pas bij de keizersnee een beetje te komen, toen ik ze voor het eerst zag. Bij mij kwamen ze natuurlijk ook wat te vroeg, maar dan nog. En na een paar dagen moeder te zijn is het allemaal anders hoor! Dan zit je al te janken als je je kindje een paar uur niet kan zien :-) En wat spannend he dat je niet weet wat het gaat worden! Wij wisten het ook niet en het was zo'n geweldige verrassing toen het bleken een meisje en een jongen te zijn! Sterkte met de laatste loodjes he!

  • tientje

    ik heb dat gevoel ook lang gehad hoor, dat niet kunnen voorstellen dat er binnenkort een klein babytje in men armen kan gaan liggen. dat echte verlangen ernaar is bij mij ook pas de laatste maand beginnen opkomen. en nu probeer ik het gevoel een beetje te verdringen omdat ik merk dat we veel te ongeduldig beginnen te worden en ik nergens meer afleiding door krijg.
    wij hebben dit weekend opzettelijk een heel druk weekend gepland, zodat we zeker afleiding genoeg hebben.
    nog eventjes... en dan is het zover...
    alles komt goed, je zal een pracht van een mama zijn