Trots op mezelf en men gezin

Ik heb het zwaar gehad en kom daar eerlijk voor uit .. er zijn dingen gebeurd in mijn eerste zes kraamweken die voor mij vreselijk waren en doordat ik amper tijd had dat ook niet snel een plekje kon geven of kon verwerken .. nu naar bijna vier maand is er eindelijk een opening waarin ik heb besloten aan de medicatie te willen icm therapie om mijn eigen sorus (dingen die los zijn gekomen uit men verleden) te gaan verwerken .. ik merk dat er een hele hoop dingen zijn die voor stres zorgen .. heel veel frustratie en stres .. maar bovenal mijn heerlijkheids gevoel voor men dochter weg nemen terwijl ik een super makkelijke baby heb mogen krijgen en mijn man bovenalles de allerliefste geduldigste schattigste (helaas niet romantische ;-)) is ter wereld denk ik .. ik ben de driftkop hier en daar wil ik vanaf .. ik gun het hem niet en men baby niet dat ik kan foeteren op veel dingen (nietop haar hoor maar de sfeer en stres voelt ze wel). helaas zijn het ook de hormonen en die kan ik maar niet onder controle krijgen en dat vind ik afschuwelijk .. ik ontwijk bepaalde mensen liever omdat ik weet dat hun triggers zijn .. het is geen postnatale depressie dat weet ik ckr maar ik moet wel dingen gaan verwerken en heb daar gewoon hulp bij nodig. . Het enige .ooie is dat ik me wel al een stuk beter voel in de afgelopen twee weken .. opluchting is dat ckr .. nou ja ik ga nu weer lekker met ukkie knuffelen .. genieten van alles wat me lief is en mij waardeert zoals ik di gen nu mee maak .. maar stoppen met bv ivm medicatie gaat niet gebeuren daar ben ik overuit ..