35 weken + 1 dag - 1 jaar samen <3
Moe, moe, moe. Het lijkt wel of ik alleen maar aan slapen kan denken deze dagen.
Rond 11 uur 's avonds ga ik naar bed en rond 9 uur, half 10 word ik wakker.
Om half 1/1 uur ben ik dan alweer moe en ga ik ongeveer anderhalf uur liggen. En na het eten
ben ik eigenlijk alweer moe. Dit zal ik niet missen wanneer ons kleine wondertje er is. Niet dat ik
verwacht dat ik dan minder vaak moe ben, maar dan is het normale vermoeidheid, omdat je uit
je slaap wordt gehouden. Nu is het echt de hormonen en de kleine "Erretje" die groeit in mijn
buik die mij zo moe maken en dat is toch weer heel anders. Zoals ik me nu voel doet me denken
aan jaren geleden toen ik de ziekte van Pfeiffer had en ik midden in de klas hangend op mijn
bureau in slaap viel na het maken van een schoolonderzoek. Ik kwam er trouwens ook pas achter
dat ik die ziekte had toen het al op z'n retour was, maar ik vond dat ik wel heel vaak zo moe was.
Maar goed, door die vermoeidheid heb ik dus ook niet echt veel zin om aan de computer te zitten
en alles op BB bij te houden. Dit is op de ene of andere manier ook een vermoeiende week geweest
zonder dat ik veel bezoek heb gehad of andere afspraken. Maar de stress om een zaak die ik heb
lopen tegen mijn oude huisbaas is niet echt bevorderend. Ik ga er hier verder niet al te veel op in,
maar neem maar van me aan dat het onredelijk is wat hij eist en dat we er helaas waarschijnlijk
aan vast zitten door iets te tekenen in goed vertrouwen. Weer een les geleerd. Maar goed, meer
zal ik er ook niet over zeggen. Ik probeer me er ook niet druk om te maken, maar op de
achtergrond speelt het natuurlijk wel en dat is ook vermoeiend. Of je er nou aandacht aan geeft
of niet. Zolang iets niet is opgelost, kost dat energie. Het vreet aan je.
Genoeg daarover. Iets leukers nu. Iets veel leukers! Vandaag zijn Ray en ik een jaar samen.
Ik ben zo ontzettend gelukkig. Ik snap wel dat mensen vinden dat het allemaal wel heel snel
is gegaan met ons hoor, al hoor ik zelf nooit negatieve reacties, maar ik heb er wel begrip voor,
want het was ook heel snel. Na 4 maanden wisten we gewoon zeker dat we met anticonceptie
wilden stoppen en onze liefde delen met een klein wonder van ons samen. Hoe mooi dat we er
ook niet lang op hebben hoeven wachten. Vandaag een jaar samen en over 5 weken is ons
kindje alweer uitgerekend.
Kleine "Erretje" groeit goed. Ik blijf steeds dromen over de bevalling nou. En in mijn dromen gaat
het allemaal heel makkelijk. Een grappige droom daarover was dat de baby er al uit was en dat
ik aan de arts vroeg of het niet beter was om de baby terug te stoppen omdat het wel erg vroeg
geboren was met 34 weken (dat was afgelopen week dus dat ik dat droomde).
De schoppen van die kleine worden ook steeds harder en nu ook af en toe tegen mijn ribben.
Het positieve hieraan is dat ik dus duidelijk merk dat er leven in mijn buik zit en dat m'n kindje naar
beneden blijft liggen, omdat het tegen de onderkant van mijn ribben aan is. Pappa Ray krijgt
regelmatig schoppen tegen zijn hoofd als hij even bij mijn buik komt liggen om tegen ons kindje
te praten. Dat is erg lachwekkend.
Dat was het weer voor vandaag. Ik wens jullie allemaal een fijn weekend en veel liefs toe.
Ik ga even rusten en zal beetje bij beetje proberen om jullie blogs te lezen en een reactie achter
te laten. Het is echt geen gebrek aan interesse, maar ben gewoon even heel moe.
Renata xxx
reacties (0)