Het hartje gehoord - voor het eerst!
Ik begin
nu een beetje te begrijpen hoe je als ouders om dingen trots kunt zijn
die je kind doet, alleen omdat het jouw kindje is. Gister was het eindelijk zo ver. Voor het eerst gingen we het hartje van onze "Erretje" horen kloppen.
De verloskundige gaf eerst informatie over borstvoeding mee en we hebben ons meteen ingeschreven voor een afspraak met de lactatiedeskundige. Ik vond het zo leuk dat mijn vriend meteen zei dat hij er ook graag bij aanwezig wil zijn, omdat hij dan ook weet hoe het moet. Heerlijk zo'n man die graag overal bij betrokken wil zijn. Wat heb ik het toch getroffen.
We hebben ook nog wat testresultaten van het bloedprikken besproken. Zag er allemaal netjes uit. Ik ben nog nooit aan toxoplasmose blootgesteld geweest. Toch een wonder met al die kattenbakken die ik in mijn leven verschoond heb. Maar dit betekent wel dat mijn vriend voorlopig door mag gaan met de bak verschonen. Niet één van de vervelende dingen van de zwangerschap.
Nadat deze dingen besproken waren mocht ik nog even op de weegschaal gaan staan. Ik weeg inmiddels 66kg. Normaal weeg ik rond de 60kg, in de winter soms 62kg. Dat was afgelopen winter ook het geval, dus ik ben inmiddels 4kg aangekomen. Dat gewicht zit volgens mij dan vooral in mijn buik en in mijn borsten want verder is er echt nog niks van te zien.
En toen was het eindelijk zo ver dat ik op de behandeltafel mocht gaan plaatsnemen en konden we het hartje horen. Eerst hoorde je alleen de mijne heel hard, maar toen kwam het geluid van een lokomotief er doorheen - "Erretje."
Wat een bijzonder moment is dat om voor het eerst het hartje van je kind te horen. Ik was niet alleen opgelucht dat alles nog in orde is. Maar ook trots op hoe het hartje klopte. "Knap hoor dat hij zijn hartje zo laat horen," dacht ik serieus. "Tjoeketjoeketjoeke" ging het hartje en ik heb het gister aan iedereen die ik sprak vol trots voorgedaan.
reacties (0)