Een lege buik

De titel zegt denk wel genoeg. Vanaf vrijdag 7-8-2105 heb ik echt een lege buik. Helaas hebben de 2de keer pillen ook hun werk niet gedaan en moest de curettage die al gepland stond doorgaan. Je kon me weg brengen. Waarom reageerd mijn lichaam nou niet op de pillen, waarom moet ik ondergaan waar ik zo bang voor ben?? Oké een combinatie van mijn vriend en mij, betekend een super eigenwijs kleintje. Maar om nou als je hartje klopt, nog steeds zo eigenwijs te zijn, valt me toch wel heel erg zwaar.

En zo werd het vrijdag 7-8-2015. Ik moest me om 12:00 uur melden in het ziekenhuis. Daarvoor de kleine man bij mijn ouders gebracht. We hadden hem verteld dat ik eventjes moest slapen en dat de dokter me beter zou maken. Kleine man wist dat ik 'ziek' was door de baby die nu een sterretje is. In het ziekenhuis eerst nog even bloed laten prikken voor het geval er een bloedtransfusie nodig is. Daar baalde ik al flink van, want die 2 weken daarvoor hadden ze ook al bloedgeprikt. En diegene heeft echt 6 keer geprikt, voordat er uberhaupt 2 buisjes bloed vol waren. Dus ik had er al een hard hoofd in. Mijn handen had ik al vol emla zelf ( ja ik weet het, gebruiken ze bij kinderen, maar ik ben na een blinde darm operatie als de dood voor naalden en zeker voor een infuus). Dus waar ze 2 weken geleden nog mijn polsen gebruikte om te prikken werd ze even bemoeilijkt door mijn zalfje op mijn armen. Ze hebben met z'n 2en gekeken, gevoeld en geslagen, tot de 2de vrouw eindelijk durfde te prikken. Gelukkig maar 1 buisje nodig, dus snel naar de afdeling om me te melden. Ik wist tot op dat moment nog steeds niet wanneer ik geholpen zou worden. De spanning was om te snijden, en de tranen stonden te branden. Ik wil hier weg, ik wil dit niet!! Bij het melden dat we er waren, kregen we te horen dat ik om 14:30 geholpen zou worden. Dat betekende dat we meer dan 2 uur moesten wachten. En toen brak ik... tranen over mijn wangen. Waarom zo lang wachten?? Vriendlief week gelukkig geen moment van mijn zijde. En wat duurt het wachten lang zeg. We hadden elkaar niks te vertellen, want bij zowel mij als bij vriendlief waren de zenuwen die het wonnen. Om 14:00 mocht ik 2 paracetamol innemen met een heeeel klein beetje water. Jaaa eindelijk wat binnen, want vanaf 00:00 mocht ik niks meer eten, maar vanaf 10:00 ook niet meer drinken. En toen werk het 14:30 en lag ik nog steeds op de zaal..... tuurlijk loopt het ook nog eens even uit. Maar niet veel later mocht ik me gaan omkleden. En daar kwamen de waterlanders weer!!! Nu werd het echt... nu moest ik mee en werd mijn buik leeg gemaakt van onze kleine eigenwijs. Vriendlief mocht in de lift nog mee tot aan de afdeling van de ok... daar moest ik echt afscheid van hem nemen. Ik moest het nu helemaal alleen doen. Wat oneerlijk allemaal!! Tranen met tuiten werd het infuus aangebracht en werd me verteld dat ik moest wachten tot ze me kwamen halen. En daar lag ik dan helemaal alleen, met een klok heel dicht bij me. Nou kan je vertellen...... ik dacht echt dat ik gek werd. Om 15:05 kwamen ze me eindelijk halen en werd ik de ok opgereden. Pfff nog meer mensen, nog meer tranen. Er stond ook een arts bij die ik 21-7 gesproken had nadat we te horen hadden gekregen dat het hartje was gestopt. Hij herkende me gelijk en mij gaf het het ook wel een klein beetje goed gevoel dat er iemand stond die ik herkende. Tranen bleven ondertussen lopen over mijn wangen en ze probeerde beetje grapjes te maken om mij te laten ontspannen. Daarna weet ik het allemaal even niet meer.... tot ik merkte dat ik weer huilend wakker werd. Ze hadden mijn vriend verteld dat ik 15:44 de uitslaapkamer werd opgereden. En zelf heb ik de klok van 16:10 gezien. Heb om 16:00 pijnstillers gehad, omdat ik erge buikpijn had, maar dat weet ik zelf eigenlijk niet zo goed. Er stond een lieve arts naast me die vroeg hoe het ging. Het enige wat ik tegen hem gezegd heb was dat ik naar mijn vriend wilde. Hij heeft er voor gezorgd dat ik snel naar hem toe kon. Bij het zien van mijn vriend, kwamen de tranen. Het is nu klaar, ik ben leeg, kleintje heeft ons nu echt verlaten. Ik kreeg eindelijk wat te eten.... want ja om 16:30 krijg je toch wel wat trek. We moesten nog wachten op de arts die de curettage had gedaan. Volgens vriendlief zag ik er al een stuk beter uit dan de afgelopen 3 weken, een stuk van opluchting leek hij te zien. Om 17:00 kwam eindelijk de arts langs, ik was wat meer bloed verloren dan gewoon (550cc), doordat mijn baarmoeder niet samen wilde trekken. Daar had ik medicijnen voor gekregen en die werkte gelukkig wel. Ze gaf aan dat ze gevoeld had dat de baarmoeder goed schoon was, dus alles was goed gegaan. Wat haar betreft mocht ik naar huis. Pfff jeeej! Naar de kleine man, naar mijn ouders!! Maar dat werd door de verpleging van de afdeling even tegen gesproken. Er zitten dus regeltjes aan vast. Je moet blijven totdat je 3 uur uit de narcose bent. Dus dat betekende dat ik pas om 18:45 naar huis mocht. Weer de tranen. Ik wilde weg, had er al lang genoeg gezeten, ik wil naar huis!! Weer dat wachten!! We waren nog nooit zo blij dat het 18:45 was.. en zijn we snel naar huis gegaan.

En dan??!! Zaterdag ging opzich wel goed. Deed natuurlijk alweer veel te veel en werd goed terug geroepen door mijn lichaam. 's Avonds veel last van mijn buik gehad. Bloedverlies werd al een stuk minder.

Maar dan vandaag..... Pfffff. Werd al verdrietig wakker. Ik ben nu leeg, ik ben nu echt niet zwanger meer, er is geen kleintje.. er is helemaal niks meer. Ik wil mezelf weer zijn, dat wil ik al een tijdje. Ik wil weer dingen kunnen die ik altijd heb gedaan. Maar ook vandaag hield mijn lichaam me erg tegen. Licht in mijn hoofd, af en toe een steek in mijn buik. Bloedverlies is zo goed als weg! Daar ben ik wel erg blij mee. Maar vooral veel tranen weer vandaag. 

We gaan nu werken aan het herstel, het verwerken van onze kleine wonder, weer onszelf worden! 

Ik weet dat het even kan duren, maar wil zo graag weer mezelf zijn, weer op de werkvloer staan (voel me schuldig dat ik week 4 in ga van het thuis blijven, maar ga morgen even langs en kijken of ik alvast die week erna op kan bouwen, aangezien ik in september alweer 2 weken vakantie heb). Maar ik wil vooral weer mezelf zijn. Sterk! Alles aan kunnen.

Vriendlief herhaald dagelijks dat hij trots op me is, zoals ik er mee om ga, hoe sterk ik ben. Maar ben niet trots op mezelf en voel me al helemaal niet sterk. Ik huil al bijna 4 weken lang, en zo was ik nooit... ik was altijd van het kom op en doorgaan. Niks huilen. Maargoed, er komt wel een tijd dat ik weer sterk kan zijn. 

Ik moet nu weer onder de mensen komen, mensen vertellen wat er is gebeurd, want via whatsapp is het zo verdomd makkelijk. Maar het echt praten praten... nee dat doe ik liever niet... want ja dan komen die stomme waterlanders weer. 

Volgens mij is het een beetje een wartaal van een blog..... sorry daarvoor!!