Dag lief kleintje

Vrijdag 17 juli hadden we onze termijn echo. Erg spannend, want wat zouden we te zien gaan krijgen. De kleine man was ook bij ons en reuze benieuwd naar de baby. We kregen gelijk een mooi beeld met een heel erg druk bewegend kindje in mijn buik. Wat waren we blij. Ook een mooi hartslagje van 180. Maar dan..... het nieuws dat ons kleintje een nekplooi meting van 3,6 mm heeft.
We hadden niet gekozen voor een combinatietest omdat het maar een berekening zou zijn. Maar bij de verloskundige doen ze het automatisch. Wat een klap in ons gezicht!!

Vandaag hadden we een afspraak in het ziekenhuis. Ze zouden nu in het ziekenhuis gaan kijken naar de nekplooi en ons vertellen hoe of wat. Het liep allemaal maar 20!! minuten uit! Alsof de zenuwen niet door ons lichaam gierden..... Eerst een klein gesprekje en toen mocht ik gaan liggen. Echo aan... en toen.... een heel stil liggend kleintje... Dit was wel even iets heel wat anders dan vrijdag.....
Er werd ons ook verteld dat er geen hartactiviteit meer was.... Ons kleintje is niet meer bij ons!! En dat terwijl ik sinds zondag weer aan het overgeven was en dinsdag tegen vriendlief zei.. de baby wil ons wat vertellen. Helaas!! De baby wil niks vertellen en heeft ons verlaten..

Wat ze bij de echo konden zien was dat er ondertussen ook vocht is komen te zitten in het hoofdje en in het buikje.
Morgen hebben we weer een afspraak in het ziekenhuis en krijgen we pillen mee..... We laten het allemaal maar over ons heen komen.

Zou mijn intuitie geklopt hebben? Ik vond het al zo gek van mezelf dat ik het niet van de daken wilde schreeuwen... mijn moeder zei dan elke keer. Je bent gewoon voorzichtig!! Jullie hebben hier 15 maanden op moeten wachten....