En maar hikken....

Pfff... Ik ging slapen. Kapot moe was ik, toen de baby begon te hikken. Hihi, schattig, dacht ik eerst, maar toen hield het niet meer op!!! Ik werd zooo ongerust en dacht, 'dit kan toch niet goed zijn?' Of normaal?!
Mijn man bleef me maar gerust stellen, dat er niks aan de hand is. Nou, dat was niet wat bij mij opkwam. Ik moest er zelfs van huilen, ik maakte me zo'n zorgen!
Besloot na een paar minuten maar dat ik op internet ging kijken of het bekend is bij anderen.
En jawel hoor.. ademhalingsoefeningen, te gulzig etc.. Toen ik al hier ging zitten, merkte ik al dat het opgehouden was. Alhamdulillah.
Wat een ongerustheid en bezorgdheid, zeg! En dit terwijl hij er nog niet eens echt is. Ik dank Allah voor het feit dat ik gevoelens heb, alhamdulillah.

Zo, ik ga maar weer eens naar bed. Ben echt kapot moe.

X