Week 2: 28 oktober - 10 november

Week 2:        28 oktober - 10 november

28-10-2020   Deze week door omstandigheden extra werken maar tussendoor kort tijd voor hier in de blog. Gisteravond… Echt werd gek! Koud, wam, zenuwen, plassen, koud, warm, buikpijn, trillen etc Wat was ik zenuwachtig. Elk pijntje werd met open armen ontvangen want daar is mijn ei! Zo dacht ik. En dan weer niet. Slijm is ei maar ook taai en beetje romig net als even terug. Hoe later het werd, hoe meer zenuwen en hoe minder slijm. Ver na 22u had ik geen afscheiding meer en besefte ik me langzaam dat het voor een kindje echt te laat zal zijn deze ronde maar toch hoop ik op bevestiging. En dan doel ik op bevestiging dat het gewenst is, niet dat het niet meer kan uiteraard…

Mijn gevoel gaat op en af en ik moet mezelf niet druk maken maar tot het moment dat hij binnen kwam was ik enorm zenuwachtig. Toen hij goedenavond zei viel het deels weg. Maar niet positief. Hoorde aan z’n stem en houding dat het niet goed zat. Uiteindelijk nog wat gekletst en naar boven, hem geënthousiasmeerd en het werd gezellig. Twijfels bleven toeslaan. Zou hij, zou hij niet. En toen kwam de ontlading, ik bibberde alles bij elkaar en probeerde ondertussen gepassioneerd lief te zijn haha… Ik zat steeds vast in de dekens, kon mijn draai niet vinden en vond niets fijn. Ik had maar een doel…

Ik stuurde wat aan maar wilde zeker niet de leiding hebben want dan had ik hem straks weer gedwongen tot iets. En tot mijn verbazing ging hij door, onbeschermd. Ik wist niet waar ik het had. Het was heerlijk en het was wat ik wilde tot ineens… weg was hij. Nee damn! Wat doe je nu? Ik wil het niet zei hij en liep weg. Daar lag ik dan. Te kijken… wat moet ik nu. Ik probeerde nog n gesprek maar met en vermoeide hardwerkende man 4,5 uur voor de wekker gaat is dat niet echt een optie. Net toen de wekker was gegaan lukte het ook niet en liep hij boos weg. Meteen toen de ochtend goed aanbrak hem gebeld. Kunnen we even praten vandaag. Respect voor ‘Nu nog niet’ is moeilijk, mijn wens is groot en we worden langzaam oud maar verdrietig ben ik nu om de situatie an sich. Hij wist dat het DE dag was…

Nu in spanning voor hoe het gesprek gaat lopen zit de ei pijn links, waar hij nooit of nauwelijks is. Ik heb rugpijn, ben moe en verdrietig. Dit had het moeten worden… Welke opties heb ik? Wachten, wachten, wachten of opgeven… Meer eigenlijk niet… Dus dan is de keus zo gemaakt. Ik ga wachten. Hoopvol op een gezond wondertje, ook als we wat ouder zijn en er mega veel leeftijd tussen gaat zitten, wacht ik maar weer. Of ga ik kiezen voor m’n oudste die op haar 8 waarschijnlijk geen kleine meer wil erbij. Ik weet het niet. Ik zit er mee elke dag en hij gaat gewoon werken. Hij zet het van zich af zo zegt hij. Ik wil door… Wanneer schrijf ik verder? Na het gesprek en hopelijk snel weer met goed nieuws maar geen idee wanneer…

Later in de ochtend        Als ik me in het NU bekijk heb ik vrede. Het past NU niet bij ons. Hij wil niet, ik heb het druk. Ik ga er waarschijnlijk niet voor niets aan voorbij en al wordt ik ouder… die paar weken maken dan ook niet meer uit. Maar als ik dan luister naar wat ik zeg denk ik NEE!! Maakt wel uit! Hoe eerder ik die spruit heb hoe beter! Hij went nooit, dat deed hij bij de tweede ook pas toen ze dr was… En ik, ik heb lang genoeg gewacht! Ik heb een brief geschreven. Deze keer leg ik hem niet ergens neer maar ga ik hem voorlezen. Al is het in de nacht. Dan kan ik zelf mijn intonatie geven aan de brief, zijn gezicht zien en hem ‘dwingen’ mijn even aan te horen en ‘smeken’ om een reactie. Ik wil hem niet verdrietig maar mezelf ook niet. Ik wil dat het wordt uitgesproken. Er zijn twee punten in m’n hoofd. De actie van gister en het krijgen van een derde…

Avond  Uitgeblust op de bank. Wat ben ik moe van al die indrukken en dan moet ik nog drie dagen voor ik (lang) weekend heb… Morgen zelfs dienst van 12 uur… Maar goed daar gaat het nu niet over. Ik moet door maar ik moet ook stilstaan, oplossen en dan doorgaan. Echter komt er een kink in de kabel als hij appt dat zijn dienst uitloopt en laat thuis is. Meestal is dat dan tegen middernacht. Zeker als je die app pas tegen 23u ontvangt… Het wordt niets meer vanavond. Ik ga echt niet rond middernacht nog zon gesprek aan. Ik heb hem nog een paar tellen gezien vanavond bij het eten maar dan gooi ik wat naar hem toe en praten we nog niet. Dus die brief moet komen maar nooit voor zaterdag verwacht ik gezien ik morgen dienst heb en vrijdag komt er visite. Tijdens het eten wil ik het ook niet voeren want dan zitten de kids er vrolijk bij… Dus hopelijk zaterdag even een tijdje voor mezelf. Hopelijk… Echt bizar ver weg en bizar dat het zo moet maar ik weet het even niet anders. Miss ook wel fijn even rust van elkaar.

31-10-2020         Nou eindelijk hadden we dan tijd om te kletsen. Gister toch geen visite gehad maar hij was veel te laat thuis. Zag er tegenop en heb ook weer niet m’n brief voorgelezen maar wel al leidraad gebruikt. Ik ga hier niet in detail op in want dat is te privé. Ik deel alleen veel omdat ik weet dat ik echt niet de enige vrouw ben met deze obstakels in een relatie. Wat bleek is dat hij open staat voor een derde, dat het kriebelt maar dat hij niet durft. Hij had vragen over de kans dat het een bijzonder kindje zou worden en wanneer oud te oud is etc. (Ik heb geleerd dat bijzonder een grote kans heeft bij nog veel oudere zwangerschappen (40+) of als het in de familie zit.) Waarom het nu ineens zo erg moest van mij. (Omdat ik de vorige keer hem een jaar z’n tijd gegeven heb, er weinig signaal kwam en ik me nu oud begin te voelen.) We hebben het over de financiën gehad en wat hem nog meer beangstigde. Hopelijk zet ik hierbij de deur open naar betere communicatie. Hij heeft wel gezegd niet meer met vragen rond te lopen. Wanneer we echt een kindje willen is niet besproken maar ik vond dat ook niet de waarde nu. Ik vond het heel fijn dat hij zichzelf openstelde en wilde nu niet weer over mijzelf beginnen. Dat komt wel weer over een paar dagen. Ik ben blij dat ik met hem heb kunnen praten en wat vragen heb kunnen beantwoorden en wat zorg heb weggenomen. Hopelijk was het voldoende om weer lekker ontspannen verder te kunnen en hopelijk naar een derde.

Los daarvan nog even wat anders dat me gek maakt. Ik heb de hele dag een blaasontstekingsgevoel en vaak onderrugpijn… Hmm… Klinkt als… Maar dat kan toch niet. Njah weet je. Ik wacht rustig af tot de volgende periode. Dan zie ik het vanzelf. En dan kijken we vandaaruit wel verder. Dit was een goed gesprek en hopelijk volgen er nog meer.

06-11-2020 Toch maar ff getest omdat alle klachten in meer of mindere maten aan blijven… Negatief. Mjah negatief omdat de test niet goed lukt, omdat ik te vroeg ben of omdat ik niet zwanger ben? En ja ik zie ook een streepje dat dieper lijkt te liggen. Is dat het streepje dat ligt te wachten voor als er wel HCG in je bloed zit. Nog nooit opgevallen eigenlijk… Ik kan niet zwanger zijn… Neem rust en wacht af!

07-11-2020         Nou gisteravond dus zitten rillen op de bank en zo moe. Niet helemaal lekker maar niet echt te zeggen wat. Deze ochtend zenuwachtig wakker dat meestal betekend dat m’n darmen vol zijn. Zelfs diarree gehad. Niet echt rillingen meer maar wel een gloeiend hoofd gevoel. Bah waarom zo vaak op zaterdag dit… Dan wil je je mannetje plezieren. Zeker als je ‘n kindje wil. En nu zit ik hier weer een vrijdagavond als zoutzak en begint mijn zaterdag slecht. In de middag down qua energie en in de avond mega maagpijn maar wel weer wat fatsoenlijks gegeten. In de avond begon ik weer te rillen. Alsof het eten te veel was voor mn lichaam en energie. Zou ik zo moe zijn of zou het de friet zijn op vrijdag die mij herhaaldelijk dit bezorgd.

08-11-2020         Gedurende deze dag verdween het gevoel te moeten ontlasten en de maagpijn werd minder al werd ik aan het eind van de dag weer moe met gloeiende wangen. Klinkt als maagpijn en vermoeidheid. Menstruatiegevoel…