1 jaar later

Waar het met veel mama's een jaar later echt een stukje beter gaat als vlak na de bevalling, is dat helaas bij mij niet het geval.
En ik baal er ontzettend van.

Ik heb gewoon geen energie. Ik ben in een jaar tijd van ferritine waarde 148 naar 45 gegaan door heftige menstruaties en terwijl ik al een half jaar ijzer bijslik. Mijn waarden zullen in dit tempo ergens volgend jaar onder normaal liggen.
En dan heb je de opties: niets doen en hopen dat je cyclus zichzelf weer goed hersteld. Een spiraal nemen en hopen dat dat geen doorbraakbloedingen geeft en je menstruatie ook minder heftig maakt. Of aan de pil en hopen dat dat werkt.
Ik heb jaren aan de pil gezeten, maar dat wil ik nooit meer. Ik werd er ontzettend depressief van, vlak, kon niet meer blozen en de combinatie met mijn antidepressiva schrikt me af.
De spiraal is geen optie. Ik kan er niet tegen als er permanent een voorwerp in mijn lijf zit. Ik krijg er de gruwels van en de plaatsing/verwijdering zonder verdoving? Nee dank je feestelijk, gewoon nee. Dus dan zou ik maar door moeten met pillen slikken en hopen en wachten tot het stabiliseert.
Want een andere optie geeft de huisarts niet. Terwijl een ijzerinfuus wel degelijk kan helpen, maar dat mag pas als ik overduidelijk bloedarmoede heb en ijzerpillen niet werken.

Ondertussen heb ik al sinds juni last van mijn rechterknie, waardoor het sporten de laatste tijd niet bestaat behalve naar mijn verzorgpaard 2x in de week. En dat is vooral noodzakelijk voor mijn mentale gezondheid. Naar buiten, bij andere mensen voor sociale contacten, lekker bij een paardje mezelf kunnen zijn.
En ik heb echt heel erg pech met mijn immuunsysteem. Ik ben dit jaar geloof ik elke maand wel ziek geweest en nu ook heb ik na mijn buikgriep weer een verkoudheid met kriebelhoest te pakken. En dit naast de gebroken nachten die nog steeds bestaan. Onze jongste wil snachts nog 1 flesje melk drinken. Vanalles geprobeerd maar zonder gaat hij niet slapen.
Mijn darmen reageren ook weer erg heftig op allerlei voedingsmiddelen. Ik ben lactose intolerant dus ik had weer een opvlamming. Daardoor wordt de opname van goede stoffen ook geremd.
Dan nog de pmdd die erger is dan ooit, zelfs met de antidepressiva. En de hormonale migraine. Ik voel ook elke keer mijn eisprong, hele scherpe steken onderin mijn buik, ongeveer in het midden van mijn cyclus.
Dan de vreselijke spierpijnen overal in mijn lijf, dat komt mede door het ijzertekort (45 is voor mij gewoon al te laag), daardoor lijken mijn spieren sneller te verzuren.
En ik heb blijkbaar een eczeem ontwikkelt rond mijn vagina. Het is een auto immuun ziekte en die gaat nooit meer over. Ze zei dat ze de diagnose eerst moest verifiëren bij een gyn dus weer daarvoor verwezen. Het schijnt eigenlijk alleen bij vrouwen na de menopauze voor te komen. Ik liep voor de klachten al bijna een jaar bij de dokter en ik elke keer werd weggestuurd met antischimmelmedicatie of dat ik moest testen op een blaasontsteking. Ik had de hoop opgegeven dat ze mij konden helpen, totdat deze huisarts keek. Maakt me ook verdrietig dat de andere artsen gewoon niet verder keken dan hun neus lang was of doorvroegen.

Kortom ik ben echt kapot. Letterlijk en figuurlijk. Dus wat nu? Nog meer vreemde stoffen en medicatie in mijn lijf blijven pompen? Naar alternatieve geneeskunde kijken?

En ik ben dus nog steeds niet volledig aan het werk. En ze kunnen me over een half jaar ook weigeren een vaste aanstelling te geven. En eerst vond ik dat heel eng. Maar nu lijkt het me vooral een opluchting als ik even ademruimte krijg en tijd om op mijn herstel te focussen. Want ik kan niet meer, ik wil zo graag, maar het is alsof ik tegen de stroming in moet elke dag opnieuw. En daarbij soms kopje onder ga.