Tja het is toch echt zo!

Tijd voor een blogje... das alweer lang geleden!

Tja het is echt zo... het is toch echt echt zo... vandaag 12 weken en 1 dag zwanger... zwanger van nr 2 zwanger van een jongen of meisje... zwanger en terwijl dat woord zo door mij heen vliegt komen er zoveel verschillende gevoelens, gedachten en emoties los.

Tuurlijk ben ik wel blij... het is en blijft een wonder dat ondanks alles, alle twijfels, alle angsten en alle momenten dat ik en lief zeiden het niet meer te doen... de kriebels , de hoop en de wens bleef toch groter en dan mogen wij nog van geluk spreken dat het nog lukt ook.

Maar ja er is bij mij altijd en constant maar die MAAR woord. Ik heb al 2 echo's gehad. De eerste van een mooi koffieboontje met een wit kloppend stipje... Leuk hoor tja een koffieboon en het doet het... maar ja doet ie het wel echt helemaal??? Dan de 12 weken echo die ik kreeg met 11 weken. Ja hoor daar was ie dan. Een hoofdje, buikje 1 nee daar was ie 2 armpjes... en 1 been.... huh 1 been waarom zien we er maar 1. Lief vraagt aan de dame zit alles er wel op en aan??? Ja zegt ze ik geloof het wel... en BAM bij ons beiden een bleek wegtrekkend gezicht en de gedachte zie je wel ook met deze gaat het mis!!!! Ze zet de camera even anders en poef daar was ie beentje nr 2 gekruisd over de ander.... een diepe zucht bij beiden nou dat zit dan in elk geval goed! Hartje klopte goed.... tja alles zag er wel zo uit zoals je zou willen.

Toen naar de auto... lief was helemaal niet enthousiast... ja zegt ie leuk hoor maar het is niets meer dan een vertekend beeld! Ik gaf hem gelijk en dat deed me zo verdriet ... zoooo gehuild dat ik niet ook maar een beetje kon genieten van het feit net ons kindje te hebben gezien... maar alleen maar meer angst en onzekerheid had gekregen. Wij weten als geen ander dat je niet alles kan zien op een echo... Kayla haar aandoening ook niet maar die was wel levensbedreigend.

Het valt me zwaar deze 12 weken. Op en neer ben ik blij vrolijk of angstig en benauwd met enge gedachten over wat ons dit keer weer te wachten zal staan... of juist angst en twijfel over hoe het zal zijn met een gezond kindje... ik heb namelijk geen flauw idee en ook dat is eng.

Maar aan het einde van elke dag pak ik even mijn klein buikje vast... en zeg ik hardop... jij komt in goede gezondheid.... en ik beloof te zullen proberen te genieten van deze hoogstwaarschijnlijke laatste zwangerschap.

12 weken... ik mag het van de daken schreeuwen maar dat doe ik niet. Ik hou mij rustig en wacht af hoe het zal gaan.... en ik hou mij rustig ook denkend aan alle lieve meiden die ik ken die helaas een lange weg moeten afleggen om tot die 12 weken te komen... ik hou mij rustig en hou hun in mijn gedachten.... ik koester mijn dochter en koester mijn buikje die ondanks alles heel wat in mij losmaakt... met name heel veel geluk!