Helaas

De dames in de 27 maanden weten het al maar zet het toch maar even in een blog voor alle anderen die zo met ons hebben meegeleefd en dat nog steeds doen...... Onthoud geen tranen na deze blog het is ok zo! Dit is een stuk die ik voor mijn naaste BB dinnetjes heb geschreven gisteren... ik zag het niet zitten om nogmaals alles opnieuw te schrijven en dus heb ik vals gespeeld en gebruik gemaakt van de handige kopie en paste ;)

hey lieverds.....
allereerste heel heel erg bedankt weer voor de zoveelste keer voor jullie steun! Heel heel lief.
En ja ik ben bikkel maar ook gewoon heel eerlijk en nuchter.......
Ik wist het al,,, ik voelde het al aankomen..... de laatste twee weken ondanks mijn buik, prachtige boezem en af en toe misselijke vlaag voelde ik mij niet meer zwanger en was al helemaal niet happy. Zooooo bang zoooo sterk het gevoel dat er iets weer niet goed was. Toen de kleine beetjes bloed..... maar ik had de bevestiging nodig en die heb ik vandaag eindelijk gekregen en dat voelt heel fijn.
Ik als geen ander weet hoe vreselijk het is om in onzekerheid te leven en deze onzekerheid kon ik niet meer verdragen.
Het is echt al heel vroeg misgegaan we zagen niet meer dan een klein stipje..... een hompje cellen die nooit goed is gaan delen.....
Natuurlijk heb ik even verdriet gehad, vooral het idee niet meer zwanger te zijn terwijl ik zo blij was dat zelfs wij na alles weer zwanger waren. Maar het gevoel van opluchting was en is nog steeds veel sterker. Ik heb het antwoord van de vraag die al zo lang weer in mijn hoofd en maag zit.....
Na het verhaal van Kayla vertelt te hebben aan onze VK ( vandaar dat het zolang duurde ) vond zij dat wij genoeg hadden geleden al om nog langer te gaan zitten wachten tot de miskraam volledig zou doorzetten... het duurt namelijk al lang! En dus maakte zij meteen voor ons een afspraak bij de gynacoloog en mocht ik meteen komen. Daar nogmaals gekeken en weer alleen een heel klein wit stipje....
Ik heb pillen meegekregen daar koos ik voor ipv tot maandag te wachten voor curretage. Eenmaal thuis begon ik als een gek bloed te verliezen en hele heftige krampen alsof er een bevalling begint echt heel pijnlijk. Het is dus nu alsnog spontaan begonnen en daar ben ik blij om.... maar het is er nog niet uit... ik heb alleen maar bloed verloren en nog geen stolsels denk dat het nog wel een nacht en mischien wel een dag kan duren maar dan is het klaar.
Ik voel mij ( naast de fysieke pijn natuurlijk ) al een stuk beter in mijn hoofd dan de afgelopen 2 weken en dat is fijn hoe raar dat ook is in deze situatie.
Ook hierdoor laten wij ons niet uit het veld slaan... dit gebeurt dit gebeurt heel vaak en ja ik had gehoopt na alles dat dit ons in ieder geval bespaard zou blijven maar helaas kennelijk hebben wij nog niet genoeg bewezen hoe sterk en vastberaden we zijn.... en dus doen we dit er gewoon nog even bij! Wel nagevraagd of deze miskraam en het levermankementje van Kayla niet kan betekenen dat er met 1 van ons iets mis is.... absoluut niet wij hebben gewoon net als heel veel andere vrouwen op dit moment pech.... ik leg me erbij neer.

Nieuwe ronde nieuwe kansen.... en hopelijk dit jaar mag ik tussen de rijtje zwangeren van Daph, CM, Welp en ikke

Dus kommop dames kop op!!!!!! Het leven is keihard maar het kan veel harder zijn dan dit hoor........
zo en nu ga ik verder met het baren van een hompje cellen... auw auw auw!!!!!